Γενική Συνέλευση Μάιος 2013, για πολλούς ίσως μια ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα. Έχουμε να λέμε λοιπόν για 13 εκατομμύρια χρέος και το πέρας ακόμα μιας αποτυχημένης χρονιάς από όλες τις απόψεις. Μια ομάδα που δεν θυμίζει καθόλου Ανόρθωσις, έναν σύλλογο που δεν φέρνει τίποτα πλέον από την πλούσια κληρονομιά του και παράγοντες που δεν μπορούν ούτε τον εαυτό τους πλέον να πείσουν. Όλοι αναρωτιούνται λοιπόν το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, το πώς πάψαμε να θυμίζουμε Ανόρθωσις. Τελικά η ζημιά των δήθεν πολιτισμένων με τα κουστούμια είναι περισσότερο από ότι κανείς θα ανέμενε. Και όταν λέμε για τους κύριους με τα κουστούμια εννοούμε και για τους “δικούς μας” αλλά και για τους άλλους. Για αρκετούς η Ανόρθωσις είναι κάτι χειροπιαστό, κάτι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για δική τους ωφέλεια. Αυτοί είναι οι γνωστοί άπληστοι που δεν θα αφήσουν τίποτα ανεκμετάλλευτο. Χάριν στην Ανόρθωσις έχουν πάρει θέσει καίριες και τα έχουν εξοικονομήσει και ούτε καν την υποχρέωση να την υποστηρίξουν μέσων των θέσεων τους (στην ΚΟΠ ίσως, λέμε τώρα) δεν την νιώθουν. Αρκετοί είναι εκεί αναζητώντας την προσωπική τους προβολή, την δημοσιότητα και την παρουσίαση τους ως σωτήρες, η τελευταία δήθεν ελπίδα του σωματείου. Χάρη στην Ανόρθωσις έχουν καταφέρει να γίνουν γνωστοί στην κοινωνία, να δικτυωθούν και να τα εξοικονομήσουν γύρω από μιαν ιδέα που κάθε άλλο από δημόσια προβολή έπρεπε να αντικατοπτρίζει. Άλλοι, μπορεί και άθελα τους και χωρίς σκοπιμότητα, δεν έχουν την παραμικρή γνώση στα περί διοίκησης και οργάνωσης φέρνουν την κακομεταχείριση του και αυτοδιάλυση του συλλόγου μας. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι άμα οι “δικοί” μας βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση δεν μπορούμε να αναμένουμε τίποτα διαφορετικό από τους εξωτερικούς παράγοντες που χρόνο με τον χρόνο μας αποδεικνύουν πόσο δίκαιο έχουμε για την αντιμετώπιση που τυγχάνει το σωματείο μας.

Ήταν ένα άρθρο που είχα γράψει περίπου δύο χρόνια πριν, σχετικά με αυτό το τραγούδι. Ένα τραγούδι που σου αφυπνίζει έντονα συναισθήματα κάθε φορά που το ακους και που δεν σου επιτρέπει να ξεχνάς το ποιός είσαι και που ανήκεις. Ένα τραγούδι διαχρονικό που όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο επίκαιρο. Το προηγούμενο μου άρθρο κάπου πρέπει να χάθηκε. Κάποιοι από σας θα το ‘χουν διαβάσει. Παρ’ όλα αυτά να ‘μαι πάλι απόψε, δύο χρόνια αργότερα να το συνεχίζω. Μια τέτοια μεγάλη νύχτα ήταν και τότε, γεμάτη σκέψεις και προβληματισμούς. Από εκείνα τα βράδια που μοιάζουν ατέλειωτα, στον ίδιο ρυθμό χαμένος. Με το ίδιο τραγούδι να παίζει ξανά και ξανά και να φέρνει θύμισες του παρελθόντος στο μυαλό μου.

Μιλάω εκ μέρους μιας αισχρής μειοψηφίας που τρώει τα λύματα της οργανωμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας η οποία λειτουργεί βάση ενός καλοστημένου σχέδιου, βασισμένο σε ένα μεγάλο παραμύθι που η απάτη μοιάζει να ‘ναι τρόπος ζωής για κάποιους. Τα ΜΜΕ ποτίζουν καθημερινά την κοινή γνώμη με ψέμα γιατί μέσα στην όλη σαπίλα, κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη. Πρέπει κάπως να καλύψουν τα εγκλήματα τους που βγαίνουν στην επιφάνεια. Γι’ αυτό πάντα κάποιος πρέπει να καθαρίζει τα σκατά τους. Στις πλείστες περιπτώσεις βέβαια, ψάχνουν για θύματα τα οποία ήδη έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Εδώ η μπάλα έρχεται σε μας. Σε εμάς τους οπαδούς. Και λερωμένη η φωλιά μας γιατί πέσαμε στην παγίδα τους. Με δεμένα τα χέρια πλέον και κλειστό το στόμα, διαδραματίζουμε ρόλο κομπάρσου στο παιχνίδι.

Το ποδόσφαιρο αναμφισβήτητα αποτελεί ένα αναπόσπαστο μέρος του συστήματος. Μέσα απ’ αυτό έχεις μια γενική εικόνα της ανάλογης κοινωνίας. Πάνω στις κερκίδες ξεχωρίζεις τους ματσωμένους από τους μεροκαματιάριδες, τα πρόβατα απ’ αυτούς που δείχνουν την αντίσταση τους με κάθε τρόπο, τους βολεμένους απ’ αυτούς που έχουν ελεύθερο πνεύμα και συνείδηση κ.λπ. Απ’ την άλλη, πίσω απ’ τα γυαλιά κάπου ψηλά βλέπεις το κάθε λαμόγιο που παίρνει τα μύρια και στο χορτάρι βλέπεις τους ηθοποιούς που παίρνουν ό,τι απομένει. Ανάμεσα τους και κάτι μισθωτοί που βολεύονται κι αυτοί όπως να ‘ναι σε αυτή την ανακατοσούρα. Βέβαια, πίσω απ’ όλα αυτά πάντα κρύβεται κάτι μεγάλο. Μια διευθαρμένη ομοσπονδία, που αποτελεί την Oxford Street του ποδοσφαίρου, όπου το κέρδος ταυτίζεται με το στοίχημα και ο νικητής με την μεγαλύτερη κομπίνα. Με πιο απλά λόγια, μέσα στο μικρό κόσμο του ποδοσφαίρου βλέπεις την κατάντια του κάθε κράτους.

Κύπρος του 2012: οικονομική κρίση, διευθαρμένοι κρατικοί φορείς, πολιτική αστάθεια, κοινωνική διαφθορά, απλήρωτα εγκλήματα που έχουν να κάνουν με υψηλόβαθμα στελέχη του κράτους (βλέπε έκρηξη στο Μαρί) και τόσα άλλα προβλήματα που μαστίζουν τον τόπο μας. Ωστόσο, όλοι τους την βγάζουν λίγο πολύ καθαρή και η ίδια κασέτα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Σε ένα σύστημα που πέφτει μέρα με τη μέρα, η βρωμιά ξεπλένεται πάνω σ’ αυτούς που μένουν εκτός, στους μικρούς και ανύμπορους: στους πολίτες της τρίτης τάξης. Μιας τάξης που έτσι κι αλλιώς, δεν νοιάζεται κανείς. Μιας τάξης που χάνεται μέσα στο κοινωνικό χάσμα. Μέσα σε αυτή την άθλια κατάσταση λοιπόν, τον περασμένο Αύγουστο όλοι αυτοί βρήκαν μια μικρή φλόγα για να σβήσουν και να κάνουν τη βρωμοδουλειά τους. Φυσικά, όταν σβήνει η φλόγα μένει στάχτι. Στάχτι που έριξαν για άλλη μια φορά στα μάτια του κόσμου για να τον αποβλακώσουν. Με αφορμή τα επεισόδια στο ευρωπαϊκό, φυλάκισαν επτά οπαδούς της ομάδας μας, πολίτες της κυπριακής δημοκρατίας, χαρακτηρίζοντας τους ως εγκληματίες και επικύνδυνους για την κοινωνία μας. Το δάσος όμως καίγεται και η φωτιά πλέον είναι ανεξέλεκτη. Αυτή η φλόγα δεν είναι τίποτα μπροστά στην έκταση της φωτιάς.

Μέσα σε διάστημα ενός μόλις μήνα, όλοι όσοι συνελήφθησαν καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, χωρίς καμία εξαίρεση. Τι κι αν δεν είχες κάνει το παραμικρό παράπτωμα στην ζωή σου, τι κι αν δεν είχες εμπλακεί στα επεισόδια εκείνη τη μέρα και απλά στάθηκες μπροστά για να αποτρέψεις τα χειρότερα, τι κι αν ήσουν δεκαεννιά χρονών παιδί, τι κι αν ήσουν τριανταεπτά χρονών και πατέρας τριών παιδιών, τι κι αν η οικογενειακή σου κατάσταση δεν ήταν και η καλύτερη, δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Έπρεπε να σε χώσουν μέσα, ήσουν εγκληματίας για τους νόμους τους. Την ίδια ώρα που στο δικαστήριο υπάρχουν υποθέσεις όπως η πενταπλή φολοφονία στην Αγία Νάπα και φυσικά, η έκρηξη στο Μαρί. Κανένας δολοφόνος δεν έχει καταδικαστεί ακόμα, κανένας δικαστής δεν βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη. Αντ’ αυτού δολοφόνοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι στους δρόμους μας και κάποιοι μάλιστα προεδρεύουν το κράτος μας. Ενώ από την άλλη οπαδοί «εγκληματίες», περνούν τις ώρες τους ρωτόντας τον εαυτό τους τι δουλειά έχουν δίπλα απ’ όλους αυτούς τους τύπους που τους περιτρυγυρίζουν, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους που είναι κλεισμένοι. Και σαν να μην έφταναν αυτά, να βλέπεις στις ειδήσεις τα πρώτα θέματα να ασχολούνται με αυτές τις καταδίκες περί χουλιγκανισμού για βδομάδες.

Δεν θα το προσπεράσουμε έτσι απλά όμως αυτό. Το τελευταίο έγκλημα τους, γιατί περί εγκλήματος του συστήματος μας πρόκειται, πρέπει να μας αφυπνίσει όλους. Επτά αδέλφια μας πληρώνουν αυτή την στιγμή το τίμημα της σάπιας κοινωνίας μας. Είναι καιρός για μια καθολική αντίδραση που θα τους χαλάσει τα σχέδια. Ανέκαθεν μας βλέπουν σαν πιόνια χωρίς μιλιά και δύναμη, αλλά ως εδώ, δεν θα το ανεχτούμε άλλο. Τουλάχιστον αυτοί που έχουν αξιοπρέπεια μέσα τους, που θέλω να πιστεύω όλοι μας. Ξεχωρίστε από την αγέλη των προβάτων και πάψτε να ακούτε τις οδηγίες των βοσκών. Πιστέψτε στους εαυτούς σας, νιώστε το αίσθημα της ελευθερίας, αφήστε την οργή σας να εκδηλωθεί και η δίψα σας για δικαιοσύνη θα σας καταστήσει έτοιμους για τον πόλεμο. Μόνο έτσι θα μας πάρουν στα σοβαρά. Όταν μια μέρα καταφέρουμε αυτή τη συσπείρωση, θα επέλθει η δικαιοσύνη και η λύτρωση συνάμα, με το ξημέρωμα της επόμενης μέρας.

Σε ένα πόλεμο όμως, πάντα θα υπάρχουν θύματα. Κι άλλα αδέλφια θα γευτούν την εξουσία τους με άδικες καταδίκες. Αλλά χωρίς θυσίες δεν κερδίζεται τίποτα. Γι΄αυτό και μεις, θα παίξουμε το παιχνίδι τους, αλλά όπως μας έπαιζαν αυτοί τόσα χρόνια: βρώμικα! Αφού ελέγχουν το φως, θα κτυπάμε στο σκοτάδι! Αφού προσέχουν τα σπίτια τους, θα τους βρίσκουμε στο δρόμο! Αφού μας στερούν χρόνια από τη ζωή μας επειδή τους το επιτρέπουν οι συγκυρίες, θα τους αφήνουμε πάνω τους ανεξήτηλα σημάδια που θα θυμούνται μια ζωή! Αφού μας θέλουν να κοιμόμαστε, θα είμαστε πάντα ξύπνιοι. Κι αν αυτό είναι αδύνατον, ο ύπνος του αδίκου δεν θα μας κοιμίσει ποτέ ξανά! Και μετά τι; Θα μας βάλουν όλους φυλακή; Θα πρέπει να αρχίσουν από τώρα τα έργα για να τις μεγαλώσουν, γιατί σε λίγο δεν θα χωράει άλλους. Όταν επιτέλους γίνουμε όλοι μια γροθιά, θα ψάχνουν τρύπες να κρυφτούν. Και τότε, όταν ‘ρθούμε εμείς στην θέση τους και αναλάβουμε την κατάσταση, θα τους τιμωρήσουμε όπως τους αρμόζει για όλα αυτά τα εγκλήματα που έπραξαν στο πέρας των χρόνων.

Ποτέ μας δεν θα φιλιώσουμε με τον τρόπο ζωής που μας πλασάρουν και ούτε θα εγκλοβιστούμε μέσα στην αγχώδης ρουτίνα της καθημερινότητας. Σε αυτό τον κόσμο τον χιλιομπαλωμένο, εμείς θα βαδίζουμε πάντοτε αντίθετα από τους υπόλοιπους. Θα κρατάμε πάντα αναμμένη τη φωτιά μας γι’ αυτούς που μας πολεμάνε και θα φυλάμε καλά την περηφάνια μας, να μη χαθεί στους καιρούς. Δεν μας φοβίζουν οι νόμοι τους, κάθε άλλο. Μας κάνουν πιο δυνατούς. Το μίσος μας οργιάζει και το αντικρίζουν στο βλέμμα μας. Οι  ψυχές μας δεν θα ησυχάσουν αν δεν πάρουμε την εκδίκηση μας. Ούτε ένα βήμα πίσω μάγκες. Δεν είναι καιρός τώρα για λιποτάκτες. Στους δειλούς μόνο ταιριάζει η φυγή.

Τριάντα του Γενάρη και ώρα έξι. Μια στιγμή ζωής για τον κάθε Ανορθωσιάτη. Η μέρα που όλοι μας περιμέναμε χρόνια και χρόνια να έρθει. Η μέρα που η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ μας συμπλήρωσε ένα αιώνα ζωής. Και σαν μέρα που ήταν, έπρεπε όλοι μαζί να γιορτάζουμε την μεγαλύτερη νίκη που πετύχαμε ποτέ σαν κόσμος αυτού του σωματείου. Καταφέραμε να το κρατήσουμε ζωντανό στο πέρασμα των χρόνων, μπροστά στις τόσες δυσκολίες που συνάντησε! Δυστυχώς όμως, κάποιοι δεν γιόρτασαν εκείνη την μέρα, γιατί κάποιοι άλλοι δεν τους το επέτρεψαν!

Βράδι Σαββάτου, μια μέρα πριν τα 100χρονα. Το γλέντι για μας είχε αρχίσει μέρες πριν και όλο και φούντωνε όσο πλησίαζε η μέρα. Ξαφνικά κτυπά το τηλέφωνο. Μας παίρνουν να μας πουν τα νέα: «Η ΔΣ της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ανακοίνωσε οτι δεν αναγνωρίζει τους οργανωμένους». Πάγωσα. Δεν απάντησα και έκλεισα το τηλέφωνο. Αμέσως βρεθήκαμε και με τα άλλα παιδιά. Στο ήφος των προσώπων τους μπορούσες να διακρίνεις την απογοήτευση. Μέσα στην ομίχλη που σκέπασε το μυαλό μας, ένας αδελφός σηκώνεται από  την καρέκλα του και λέει: «Μάγκες, αύριο η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ μας κλείνει 100. Αύριο όλοι μας γιορτάζουμε. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να μας το στερήσει αυτό, ούτε και μεις στον κόσμο μας!». Χωρίς πολλά λόγια όλοι συμφωνήσαμε. Και έτσι ήταν το σωστό άλλωστε.

Φύγαμε και πήγαμε μετά να συνεχίσουμε το «γλέντι μας» (το γλέντι σε εισαγωγικά πια). Περνούσαν οι ώρες και συζητούσαμε, γύρω από μια φωτιά που ανάψαμε για να ζεστενόμαστε. Όχι για τα 100 χρόνια που θα έκλεινε η μεγάλη μας αγάπη αλλά για εκείνο το «γιατί». Γιατί να μην μπορούμε να γιορτάσουμε εμείς; Μετά από λίγη ώρα δεν άντεξα και σηκώθηκα και έφυγα. Δεν είχα όρεξη να «γιορτάσω».  Πήγα σπίτι και κλείστηκα στο δωμάτιο μου. Γεμάτος απορίες, γεμάτος πίκρα ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και προσπάθησα να κοιμηθώ για να χαλαρώσω. Μάταια όμως. Η σκέψη μου πηγαινοερχόταν συνέχεια σε ένα «γιατί». Όλο το βράδι δεν έκλεισα μάτι.

Ξημέρωσε η Κυριακή, η μεγάλη μέρα. Ανθρώποι κάθε ηλικίας από κάθε γωνιά της Κύπρου και όχι μόνο, κατεύθαναν κατά χιλιάδες στο «Αντώνης Παπαδόπουλος».  Σε λίγες ώρες θα υποδεχόμασταν τον νέο αιώνα ζωής της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Και δεν γινόταν να λήψει κανένας απ’ αυτή την ιστορική μέρα. Έτσι και μεις, πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το γήπεδο. Ο αυτοκινητόδρομος ήταν μπλε εκείνη τη μέρα. Ο κόσμος της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ γιόρταζε. Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ γιόρταζε. Παντού έβλεπες σημαίες της ομάδας και της Αμμοχώστου. Άκουγες τα κορναρίσματα των διερχομένων και τα συνθήματα που φώναζαν. Ένιωθες το γιορταστικό κλίμα που κυριαρχούσε.

Στο αυτοκίνητο μας όμως, δεν ήταν έτσι. Δεν φωνάζαμε συνθήματα ούτε κρεμάζαμε σημαίες από τα παράθυρα. Πηγαίναμε απλά στην εκδήλωση, γιατί δεν μπορούσαμε να λείψουμε. Και η χθεσινή μας συζήτηση μας συνεχιζόταν. Εκείνο το «γιατί» δεν μπορούσαμε να το κρατήσουμε μέσα μας και μεταξύ μας προσπαθούσαμε  να βρούμε την άκρη. Εγώ αμίλητος άκουγα τη συζήτηση και κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Δεν είχα άλλη δύναμη να μιλήσω. Στο μυαλό μου γύριζαν τα λόγια που μου είπε ένας αδελφός χθες γύρω από τη φωτιά. Μεθυσμένος με βουρκωμένα μάτια μου φώναξε «Θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να κρατήσουμε, όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Δεν θα λυγίσουμε!».  Μετά, μέσα στη σκέψη μου, άρχισα να βλέπω μπροστά μου έναν έναν αδελφό μου. Τον οικογενειάρχη, που αμέλησε την οικογένεια του και την δουλειά του για να μας βοηθήσει τόσες φορές. Τον μεροκαματιάρη, που θυσίαζε τόσο καιρό λεφτά που είχε ανάγκη για να είναι δίπλα στην ομάδα.  Τον άλλο με τα τόσα προβλήματα, που πάντα βρίσκει χρόνο άμα τον χρειαστείς. Τον μεθυσμένο, που όπου σταθεί τραγουδά για αυτή την ομάδα. Τον άφραγκο, που δεν έχει μία και του δίνουμε και μεις από τα λίγα που έχουμε για να τον έχουμε μαζί μας. Τον αδελφό που δεν είναι τέτοια μέρα μαζί μας και μας κοιτάει από ψηλά. Τον ξενιτεμένο, που μπορεί να μην τη βγάζει με τα λίγα λεφτά που έχει αλλά έκλεισε εισιτήριο για να μην χάσει αυτή τη στιγμή. Και όλους τους άλλους που περίμεναν πως και πως αυτή την μέρα για να γιορτάσουν.

Λίγο πρωτού φτάσουμε στο γήπεδο, λύγισα. Δεν μπορούσα άλλο να κρατήσω τα αισθήματα μου και ξέσπασα σε δάκρυα. Για τα αδέλφια μου. Μπροστά στα πρόσωπα τους έβλεπα τις αμέτρητες θυσίες που έκαναν για να είναι σήμερα εδώ. Και από την άλλη άκουγα τα ασυναίσθητα λόγια κάποιων μεγάλων: «Δεν αναγνωρίζουμε τους οργανωμένους». Δεν αναγνωρίζετε τί; Την προσφορά μας τόσα χρόνια; Τις αμέτρητες θυσίες; Τον ιδρώτα μας που χύσαμε αφιλοκερδώς χρόνια τώρα, χωρίς να παραπονεθούμε ποτέ; Τα αδέλφια μαζί μου στο αυτοκίνητο γύρισαν και με κοίταξαν με απορία. Ο ένας ρώτησε «Τί έχεις ρε; Τί έπαθες;». Γύρισα τον κοίταξα στα μάτια και χωρίς να του μιλήσω, κούνησα το κεφάλι μου και του έδειξα έξω τον κόσμο που περπατούσε χαρούμενος για το γήπεδο από τη μια και από την άλλη εμάς μέσα στο αυτοκίνητο, άχαρους και σκεπτικούς. «Άσε, νομίζω κατάλαβα» μου απάντησε...

Φτάσαμε στο γήπεδο. Στην είσοδο της βόρειας σταμάτησα για λίγο και έμεινα να την χαζεύω. Βλέποντας το πέταλο ήρθαν στην μνήμη μου οι αναμνήσεις που είχα τόσα χρόνια πάνω σ’ αυτό. Άλλες καλές άλλες όχι τόσο. Αυτό το πέταλο για μερικούς έγινε σπίτι. Κάποιοι μετρούμε χρόνια. Μεγαλώσαμε στο πέταλο. Βλέποντας το θυμάσε τις μεγάλες θυσίες που έκανες για να είσαι εκεί, τις πολλές δυσκολίες που πέρασες αλλά και τις τόσες μαγικές στιγμές που έζησες. Συνέχισα και πήρα την θέση μου στην κερκίδα. Και άρχισα να τραγουδώ παρέα με τα αδέλφια μου. Παρ’όλη την πίκρα που νοιώθαμε κάναμε αυτό που ξέραμε καλύτερα. Αυτό που μάθαμε μια ζωή. Να τραγουδάμε για την ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Σε λύπες σε χαρές, στο γέλιο στο δάκρι, στο μαύρο στο άσπρο.

Γύρισαν οι έξι. Η νύχτα έγινε μέρα με τα εκατοντάδες βεγγαλικά που ανάψαμε. Η φωνή μας εκείνη τη μέρα ακούστηκε μέχρι το Βαρώσι. Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ μας έκλεισε 100 χρόνια ζωής. Ο περήφανος κόσμος αυτής της ομάδας ήταν εκεί. Κράτησε τη σημαία της ψηλά τόσα χρόνια. Ανάμεσα στους χιλιάδες και τα αλάνια, που φρόντιζαν σε κάθε γήπεδο που έπαιζε αυτή η ομάδα να τραγουδούν δυνατά, για να της θυμίζουν ότι ποτέ δεν θα ‘ναι μόνη. Μόνο που αυτά τα αλάνια εκείνη την μέρα δεν γιόρταζαν όπως θα άρμοζε της περίστασης. Ένιωθαν αδικημένοι και περιττοί γιατί το λιγότερο που τους άξιζε για την προσφορά τους τόσα χρόνια ήταν ο ελάχιστος σεβασμός... Συνεχίσαμε το τραγούδι μας ώσπου μείναμε μόνοι μας στο γήπεδο. Για άλλη μια φορά δείξαμε την τόση αγάπη που έχουμε για αυτή την ομάδα. Δεν χαλάσαμε την γιορτή, αλλά την στηρίξαμε. Σε κάποια φάση τα πράγματα ηρέμησαν και ήταν ώρα να φύγουμε. Και έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Φεύγοντας, ένιωσα αγονοία για το αύριο αλλά και μια ελπίδα ότι θα αλλάξει κάτι. Πάντως ήμουν σίγουρος, πως ό,τι και να γίνει εμείς θα είμαστε εκεί. Δίπλα στην ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ μας. Όπως μάθαμε από μικροί. Εμείς τα παιδιά της, τα παιδιά της Αμμοχώστου. Οι απογόνοι που θα συνεχίσουν να φωνάζουν το όνομα της ομάδας όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, αψηφόντας κινδύνους και συνέπειες. Προς απογοήτευση μερικών, δεν θα διαλύσουμε. Και να ξέρουν ότι όσο πάει, γινόμαστε όλο και πιο δυνατοί. Γιατί πολεμώντας τόσα χρόνια, μάθαμε. Ξέρουμε πια να αντιστεκόμαστε στα ύπουλα σχέδια τους.

Κάποιες φορές το μυαλό ασυναίσθητα ταξιδεύει στο χθες . Διανύει χιλιάδες χιλιόμετρα μέχρι να φτάσει σε κάποιο προορισμό. Το δικό μας μυαλό περπατάει συνεχώς στους ίδιους δρόμους και καταλήγει πάντα στο ίδιο σημείο. Αθεράπευτα ερωτευμένοι μ' αυτή την ομάδα, αν και μακριά, ζούμε την κάθε στιγμή τόσο έντονα που πολλές φορές νιώθουμε την καρδιά μας έτοιμη να εκραγεί.

Μεγαλωμένοι σε ένα πέταλο, γαλουχημένοι με αξίες και ιδανικά που πηγάζουν μέσα από την Ανόρθωση, πονάμε γιατί δεν μπορούμε να είμαστε εκεί μια τέτοια μέρα. Μπορεί σωματικά να απουσιάζουμε, αλλά η ψυχή και το μυαλό μας είναι συνεχώς στο πέταλο. Στο πέταλο εκείνο όπου ανέκαθεν παραδίνουμε το είναι μας. Και σήμερα το βράδυ όλοι εμείς που είμαστε μακριά, θα είμαστε εκεί. Θα τραγουδάμε από τη ξενιτιά, θα νιώθουμε τον παλμό όλων εσάς που είμαστε σίγουροι πως θα στηρίξετε το δικό μας Φοίνικα.

Για να καταλάβει κάποιος την αγάπη που έχουμε γι' αυτό το ιδανικό που λέγεται ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ, πρέπει να ζήσει έστω και ένα παιχνίδι ανεξαρτήτου σημασίας, μαζί με μας... από την ξενιτιά.  Πολλοί θα μας πουν τρελούς, κάποιοι ακραίους και κάποιοι άλλοι ακόμα και άρρωστους. Εμείς το λέμε απλά αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι κάτι το αληθινό, κάτι που όπου κι αν είσαι τη νιώθεις, όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι από αυτό που αγαπάς. Όσα χιλιόμετρα κι αν είμαστε μακριά από το Φοίνικα, η καρδιά, το μυαλό και η ψυχή μας είναι ΠΑΝΤΑ μαζί του.

Είμαστε υποχρεωμένοι σαν γνήσιοι Αμμοχωστιανοί Ανορθωσιάτες να κρατάμε τη σημαία του Φοίνικα ψηλά, σε όποιο σημείο της γης και αν βρισκόμαστε. Και είμαστε περήφανοι γι' αυτό. Μια τέτοια μέρα σαν τη σημερινή, όταν είσαι μακριά, όλα τα χρώματα σου φαίνονται γκρίζα, η πιο ωραία μελωδία ακούγεται φάλτσα και η πιο όμορφη γυναίκα απλά σου είναι αδιάφορη. Μόνο μια νίκη του Φοίνικα σε επαναφέρει.

Το μόνο που θυμίζει ΑΝΟΡΘΩΣΗ στο εξωτερικό είναι οι διάφοροι σύνδεσμοι που τα κατά τόπους αδέλφια μας έχουν ιδρύσει.  Χωρίς αυτούς, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Αυτή η προσπάθεια κρατάει χρόνια και θα κρατήσει άλλα τόσα και ακόμη περισσότερα. Γιατί χωρίς αυτή την ομάδα, για μας δεν υπάρχει ζωή.

Στον αγώνα πρωταθλήματος με τον απόλλωνα τολμήσαμε να κάνουμε κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για τον Κύπριο οπαδό. Το πρώτο σύμβολο με τους κύκλους, δεν είναι απλά ένα τυχαίο σύμβολο των Ultras όπως πολλοί νομίζουν. Αντιθέτως έχει γράψει την δική του ιστορία στις προηγούμενες δεκαετίες.

Οι Casuals, πρωτοεμφανίστηκαν τέλη της δεκαετίας του '70. Αν και υπάρχουν κάποιες αντιπαραθέσεις για το ποιος «γέννησε» αυτή τη κουλτούρα, παρόλα αυτά όλα δείχνουν ότι πρώτοι ήταν οι οπαδοί της Λίβερπουλ. Την τότε εποχή, επικρατούσε μια τάση ο κόσμος να ντύνεται με ακριβές αθλητικές μάρκες κυρίως, που σιγά σιγά έκαναν την εμφάνιση τους στις κερκίδες. Ήταν τότε που πολλές βόρειες φίρμες, ταξιδεύοντας σε χώρες της Ευρώπης, λήστευαν ακριβά καταστήματα με Γερμανικό, Γαλλικό και Ελβετικό ρουχισμό, μιας και αυτό ήταν πιο ασφαλείς μακριά από την Αγγλία. Ως γνωστόν, η ομάδα της Λίβερπουλ ήταν ανάμεσα στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και οι οπαδοί της ταξίδευαν συνεχώς, οπότε και έβρισκαν ευκαιρία για μεγάλα "ψώνια". Στην επιστροφή τους στην Αγγλία προσπαθώντας να αποφύγουν της προσοχής των αστυνομικών, φορούσαν τα κλεμμένα ρούχα από τα ταξίδια τους. Ήταν μεγάλη ευχέρεια για κάποιον την τότε εποχή, να ντύνεται με τέτοιου είδους ρούχα. Έτσι ήταν πολύ δύσκολο κάποιος να αναγνωρίσει τους Hooligans που κατάφεραν να μείνουν απαρατήρητοι.

Εδώ είναι η λίστα με τις μάρκες των Casuals του '80: Fila, Stone Island, Fiorucci, Pepe, Benetton, Sergio Tacchini, Ralph Lauren, Henri Lloyd, Lyle & Scott, Adidas, CP Company, Ben Sherman, Fred Perry, Lacoste, Kappa, Pringle, Burberry και Slazenger.

«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΛΑ ΜΕ ΤΟ ΝΤΥΣΙΜΟ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΠΙΣΗΣ»