ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ 11.08.1996 – ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ 14.08.1996

ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ

MAXHTEC 1994Ο Τασος Ισαακ γεννημένος στο Παραλίμνι, ήταν ένας από τους χιλιάδες μοτοσυκλετιστές που έλαβαν μέρος στην μεγάλη Αντικατοχική πορεία το 1996. Μια πορεία που ξεκίνησε από την πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο και κατέληξε στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Μαζί με τους υπόλοιπους μοτοσυκλετιστές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλους στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους τούρκους. Στον χώρο υπήρχαν και τουρκοκύπριοι αντιδιαδηλωτές που περιελάμβαναν και οργανωμένες ομάδες των γκρίζων λύκων.Ο Τάσος στην προσπάθεια του βοηθήσει έναν άλλο Ελληνοκύπριο που πιάστηκε στα χέρια των τούρκων, έπεσε στο έδαφος. Χτυπήθηκε βάναυσα με ρόπαλα, πέτρες και άλλα αντικείμενα μέχρι θανάτου. Ένα παλικάρι 24 μόλις ετών δολοφονήθηκε από τα τούρκικα σκυλιά του αττίλα.

ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ

MAXHTEC 1994 Ο Σολωμος Σολωμου ήταν επίσης γεννημένος στο Παραλίμνι και ξάδελφος του Τασου Ισαακ. Στις 14 Αυγούστου, 3 μέρες αργότερα, την μέρα της κηδείας του Τάσου το είχε πάρει ήδη απόφαση. Μια ομάδα διαδηλωτών κατευθύνθηκαν, μετά την κηδεία,  προς το οδόφραγμα για να εναποθέσουν λουλούδια και στεφάνια στον χώρο της δολοφονίας του Τάσου. Δεν άργησε ο χώρος να μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Ο Σολωμός με ένα τσιγάρο στο στόμα, κατάφερε να ξεφύγει από τους υπόλοιπους διαδηλωτές και να ανέβει σ΄ ένα ιστό με σκοπό να κατεβάσει την ψευδοσημαία τους. Το έκανε με καμάρι και φαινόταν στο βλέμμα του ενώ ήξερε πως δεν ήταν εύκολο και απλό αυτό που επιχειρούσε. Ίσως να ήξερε και τι θα ακολουθούσε. Δεν δίστασε όμως και έκανε αυτό που τον διέταξε η Ελληνική καρδιά του. Στα 26 του χρόνια γράφτηκε το όνομα του στο "βιβλίο" των ΑΘΑΝΑΤΩΝ.   Εν κατακλείδι στις 24 Ιουνίου 2008, το ευρωπαϊκό δικαστήριο βρήκε την τουρκία ένοχη για την δολοφονία του Τάσου και του Σολωμού. Κρίθηκε ένοχη για παραβίαση του άρθρου 2 της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί δεν έγινε καμιά έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι των 2 δολοφονιών.

ΙΣΑΑΚ - ΣΟΛΩΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ

ΣΟΛΩΜΕ - ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ

ΑΘΑΝΑΤΟΙ

   

ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 02.08.1981

ΤΟ ΠΡΩΤΟΠΑΛΙΚΑΡΟ ΤΟΥ ΒΑΡΩΣΙΟΥ

antonis papadopoulos

Ο κορυφαίος αθλητής , ποδοσφαιριστής και γυμναστής. Ο φλογερός και επίλεκτός αγωνιστής, ο ακραιφνής πατριώτης. Ο ολοκληρωμένος και μειλίχιος άνθρωπος. Ο πάντα σεμνός και ταπεινός. Μια απαστράπτουσα, πολυσύνθετη, και γεραρή φυσιογνωμία της Κύπρου, αγλάισμα  της Αμμοχώστου και της Ανόρθωσης. Ο θρυλικός Αντώνης Παπαδόπουλος. Ο Αντώνης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Αμμόχωστο στις 26/5/1929. Από τα παιδικά του χρόνια, τα οποία έζησε στον Άγιο Μέμνονα, ξεχώριζε  για την έφεση του στον αθλητισμό. Κατά την φοίτηση του στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου (1942-48) κατόρθωσε να διαπρέψει και σε κάθε αθλητική εκδήλωση βρισκόταν πάντοτε στο επίκεντρο της προσοχής και του ενδιαφέροντος με τις εξαιρετικές αποδόσεις του. Το 1947 στους παγκύπριους μαθητικούς αγώνες  αναδείχθηκε  πολυνίκης αθλητής. Τρεις φορές κατέρριψε το παγκύπριο ρεκόρ  στο άλμα επί κοντώ μέσα στο 1947. Το 1948, στην τελευταία του μαθητική χρονιά, αναδείχθηκε παγκυπριονίκης στο επί κοντώ, στο μήκος και το ύψος. Σημαιοφόρος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, αρχηγός της μαθητικής αθλητικής ομάδας  και βασικός στέλεχος της ομάδας του στίβου του ΓΣΕ αποτελούσε ίνδαλμα και παράδειγμα προς μίμηση. Συνολικά ήταν έξι φορές παγκυπριονίκης(1948-1951,1955,1961).  

Ακαταμάχητος στο άλμα επί κοντώ

Από τα γυμνασιακά του χρόνια συμπλήρωμα του εαυτού του ήταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Η φιλία που αναπτύχθηκε ανάμεσα τους ήταν ιδανική και υποδειγματική. Μια φιλία  αδιάρρηκτη και αγνή. Πάντα αχώριστοι, γι΄αυτό και «σιαμαίους» τους αποκαλούσαν οι γνωστοί τους.  

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου (πρώτος ιστάμενος από δεξιά) και δίπλα του ο Αντώνης Παπαδόπουλος σε αγώνα της ποδοσφαιρικής ομάδας του Γυμνασίου Αμμοχώστου.

  Στην Ανόρθωση ενεγράφη το 1947 και τον επόμενο χρόνο αποτέλεσε βασικό στέλεχος της ποδοσφαιρικής ομάδας. Ο Αναστάσης Οικονομίδης, γυμναστής του στο σχολείο και προπονητής της Ανόρθωσης, του εμπιστεύθηκε θέση στην ενδεκάδα παρότι απαγορευόταν σε μαθητές να αγωνίζονται σε ποδοσφαιρικές ομάδες. Ο Αντώνης αγωνιζόταν κυρίως στη θέση του δεξιού ακραίου επιθετικού και είχε καθοριστική συμβολή στην κατάκτηση του κυπέλλου το 1949 και του πρωταθλήματος το 1950. Τον Σεπτέμβριο του 1950 μετέβη στην Ελλάδα και εισήλθε στην εθνική ακαδημία σωματικής αγωγής. Ήταν ο αρχηγός και ο σημαιοφόρος της ομάδας της ακαδημίας, ενώ αποτέλεσε μέλος της προολυμπιακής ομάδας της Ελλάδος για τους ολυμπιακούς αγώνες του Ελσίνκι (1952). Από την γυμαστική ακαδημία  αποφοίτησε το 1953 με βαθμο «10 Άριστα» στο δίπλωμα του. Του απονεμήθηκε επίσης και το βραβείο «Ιωάννη Χρυσάφη» για το ήθος , τις επιδόσεις και τη φιλεργία του.  

Σημαιοφόρος και αρχηγός της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής. Από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου 1953.

  Ευθύς μετά την επιστροφή του στην Κύπρο το 1953, διορίστηκε καθηγητής σωματικής αγωγής  στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου, θέση την οποία διατήρησε έως το 1967. Ταυτόχρονα συνέχισε την αθλητική του δράση ως  προπονητής στίβου και αθλητής του ΓΣΕ. Την ίδια εποχή ενίσχυσε εκ νέου την ποδοσφαιρική ομάδα της Ανόρθωσης, της οποίας υπήρξε προπονητής και αρχηγός την περίοδο 1953-55. Παράλληλα ανέλαβε και την προπόνηση της αναπληρωματικής ομάδας.  

Ο Αντώνης Παπαδόπουλος, αρχηγός της Ανόρθωσις (αριστερά), σε φωτογραφία της περιόδου 1954-1955 λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας με αντίπαλο την Ομόνοια

  Και σαν ήρθε η ώρα , μπροστάρης ήταν ο Αντώνης Παπαδόπουλος στο εγερτήριο σάλπισμα της πατρίδας για αποτίναξη του αγγλικού ζυγού. Βοηθός και αντικαταστάτης του Αυξεντίου στον τομέα οργάνωσης της Αμμοχώστου και οργανωτής της νεολαίας. Στις 23 Δεκεμβρίου του 1955 συνελήφθη από Βρετανούς στρατιώτες στο οίκημα της Ανόρθωσης μαζί με τον επιστήθιο φίλο και συναγωνιστή του Παυλάκη (πρώην πρόεδρος). Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1956 με μια ριψοκίνδυνη ενέργεια δραπέτευσε μαζί με τον Παυλάκη και λίγες μέρες αργότερα ο Αντώνης βρέθηκε δίπλα στο «αδερφό» του Γρηγόρη Αυξεντίου στα βουνά της Πιτσιλιάς. Παρέμειναν αχώριστοι στο ίδιο κρησφύγετο έως και τη μάχη του Μαχαιρά στις 3 Μαρτίου του 1957.

Στο κρατητήριο Κοκκινοτριμιθιάς. Ο Αντώνης από αριστερά μαζί με τον Κυριάκο Μάτση και τον Παύλο Παυλάκη.

 

Συνοδεύοντας τη μητέρα του Γρηγόρη Αυξεντίου σε ένα από τα μνημόσυνα του ήρωα στη Μονή Μαχαιρά

  Ο Αντώνης Παπαδόπουλος έφυγε νωρίς σαν σήμερα στις 2 Αυγούστου του 1981 προδομένος από την καρδιά του. Και η τραγική ειρωνεία , σε ότι κι αν συνέβαινε έλεγε «Καλή καρδιά..». Από το 1986 το όνομα του κοσμεί το προσωρινό ιδιόκτητο στάδιο της Ανόρθωσης στην προσφυγιά «Στάδιο Αντώνης Παπαδόπουλος». Το 1998 τελέστηκαν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του, η οποία τοποθετήθηκε έξω από το στάδιο.  

Το μνημείο πίσω από την δυτική εξέδρα

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

   

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ 10.07.1974

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ

Ο Αναστάσιος Οικονομίδης αποτελεί εξ ορισμού την ιστορικότερη διοικητική μορφή της Ανόρθωσης. Ιδανικός ηγέτης, εργάστηκε με ανυπόκριτη αγάπη, απροσμέτρητη αφοσίωση και  ανιδιοτέλεια για το μεγαλείο της Ανόρθωσης. Διακρινόταν για τον άμεμπτο και αδαμάντινο χαρακτήρα του , το ήθος, τις αρχές και τα υψηλά ιδανικά του, την πατριδολατρία του και την προσήλωση του στα εθνικά ιδανικά.

Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1898 και εγκαταστάθηκε στην Αμμόχωστο το 1904. Ο πατέρας του, Χαράλαμπος Οικονομίδης, Κρητικός στην καταγωγή, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ανόρθωσης. Από τα 14 του μόλις χρόνια, αποτελεί ήδη ενεργό μέλος του Συλλόγου Ανόρθωσις Αμμοχώστου. Γαλουχήθηκε σε μια οικογένεια με πλούσια προσφορά στους εθνικούς αγώνες. Ο αδελφός του Βασίλειος, σκοτώθηκε κατά τους βαλκανικούς πολέμους ενώ την ίδια περίοδο πολέμησε και ο δεύτερος του αδελφός Μηλτιάδης.

Ο Αναστάσιος Οικονομίδης σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία Αθηνών και το 1923 διορίζεται καθηγητής Σωματικής Αγωγής στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου και το Ανώτερο Παρθεναγωγείο. Στα διοικητικά του Συλλόγου αναμίχθηκε για πρώτη φορά το 1927 όταν εξελέγη γραμματέας. Εκείνη την εποχή το αξίωμα του προέδρου είχε καταργηθεί και επανήλθε το 1940. Για τα επόμενα 34 χρόνια, έως το 1961, υπηρέτησε αδιάλειπτα , είτε κατέχοντας το ανώτατο διοικητικό αξίωμα(1927-1940, 1955-1961), είτε ως γραμματέας (1940-1955) επιτελώντας έργο επαινετό και ανεκτίμητο. Επίσης , υπήρξε ένας εκ των συντακτών του καταστατικού του Συλλόγου.

Υπήρξε  πρωτεργάτης, ο βασικός θεμελιωτής, ο «πατέρας» της δημιουργίας των αθλητικών τμημάτων του συλλόγου. Από τις αρχές του 1920 ασχολήθηκε με ζέση με την οργάνωση ομάδων ποδοσφαίρου, πετόσφαιρας, θαλάσσιων αγωνισμάτων και κλασικού αθλητισμού. Ολάκερες γενιές πέρασαν από τα στιβαρά του χέρια. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους μαθητές  και επέτρεπε σε αυτούς  να αθλούνται παίζοντας ποδόσφαιρο σε εποχές που η ενασχόληση με αυτό απαγορευόταν στα σχολεία. 

Ακόμη,  διετέλεσε και προπονητής του ΓΣΕ, αμισθί. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι κατά την κατασκευή του σταδίου ΓΣΕ, στις αρχές της δεκαετίας του 20' του είχε ανατεθεί η όλη ευθύνη επίβλεψης των έργων. 

Η δραστηριότητα του όμως δεν περιοριζόταν  μόνο στην Ανόρθωση και τον ΓΣΕ. Σε κάθε εθνική, κοινωνική και φιλανθρωπική οργάνωση υπήρξε πρωτοστάτης έχοντας έντονη δράση και ανάμιξη. Το 1954 εξελέγη ανάμεσα στους οκτώ αντιπροσώπους της Αμμοχώστου στην παγκύπρια εθνοσυνέλευση. Επίσης, υπήρξε εκδότης της εφημερίδας "Ακρόπολις" και ιδιοκτήτης του τυπογραφείου "Ρυθμός" το οποίο στεγαζόταν στη στοά κάτω από το ανατιναχθέν, το 1958 από τους Άγγλους, οίκημα της Ανόρθωσης. 

Στις 8 Ιουλίου του 1958, μετά την ανατίναξη του οικήματος θα εκστομίσει τα συγκινητικά και προφητικά εκείνα λόγια, που θα στιγματίσουν για πάντα την Ανόρθωση.

"Πλανάσθε, το πνεύμα της Ανορθώσεως δεν πτοάται, δεν καταστρέφεται, και η ωραία μας Ανόρθωσις ως ο Φοίνιξ που είναι το έμβλημα της, θα αναγεννηθεί και πάλιν, διά να συνεχίσει την ιστορικήν και μεγάλην πορείαν της. "

Λίγες μέρες μετά, συλλαμβάνεται από τους Άγγλους και φυλακίζεται στα κρατητήρια Πύλας μαζί με άλλα δύο μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, τον Μωυσή Μάντζαλο και Σπύρο Ηλία για διάστημα 3-4 μηνών.

 

 

Στις 22 Ιανουαρίου του 1961 η Γενική Συνέλευση τον ανακήρυξε ομόφωνα επίτιμο πρόεδρο του Συλλόγου, ως ελάχιστη  ένδειξη αναγνώρισης της τεράστιας και απαράμιλλης προσφοράς του.

Σαν σήμερα, 10 Ιουλίου 1974, απεβίωσε σε ηλικία 76 ετών και τάφηκε στη Λεμεσό όπου κατοικούσε από το 1958 και έπειτα. Ο Αναστάσιος Οικονομίδης κατατάσσεται στην ξεχωριστή εκείνη κατηγορία ανθρώπων των ευλογημένων ανθρώπων, οι οποίοι υπηρέτησαν την Ανόρθωση επί μακρόν, άοκνα και πιστά.

*Πηγή : Βιβλίο - Ένας αιώνας Ανόρθωσις Αμμοχώστου

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ 19.11.1958

ΜΑΤΣΗΣ «Ο Κυριάκος Χριστοφή Μάτσης, ο οποίος ως μέλος του Συλλόγου ελάμβανε πάντοτε ενεργόν μέρος εις όλας τας εθνικάς εκδηλώσεις του Συλλόγου, εθυσιάσθη υπέρ βωμών και εστιών μαχόμενος εναντίον των Βρεττανικών Δυνάμεων εις το παρά το Δίκωμον κρησφύγετόν του. Η αυτοθυσία του θα είναι παράδειγμα διά τάς επερχομένας γενεάς διά να αντλούν δύναμιν διά τούς υπέρ ελεθερίας αγώνας». Απόσπασμα από τα πρακτικά του Συλλόγου, κατά τη συνεδρία της 19ης Νοεμβρίου 1958, μετά τη θυσία του ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα ΕΟΚΑ 55-59, Κυριάκου Ματση. Ο Σταυραετός του Πενταδακτύλου, γεννήθηκε στις 23 του Γενάρη του 1926 στο Παλαιχώρι από τον Χριστοφή και την Κυριακού. Φιλομαθής ως ήταν και με σπινθηροβόλο πνεύμα, φοίτησε στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου, το οποίο βρισκόταν τότε στο χωριό Τρίκωμο, όπου γνωρίστηκε με τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Μοναδική ιδεολογία για την Ελληνική νεολαία πρέπει να είναι η ιδεολογία της Ελλάδος, και μοναδικό της σύμβολο η Ελληνική γαλανόλευκη, με απεικονισμένο επάνω της το πραγματικό ιδανικό του Έλληνα, η πίστη του στην Πατρίδα και στην θρησκεία. "Πιστεύομεν ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχη να δώσουμε την ζωή μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω για αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτή. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που επεσαν για την πατρίδα"  -  ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ

"ΟΥ ΠΕΡΙ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΙΟΥΜΕΘΑ ΑΛΛΑ ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ"

     

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ 14.03.1957

Μάρτυρας του αγώνα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα. MAXHTEC 1994 Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου. Μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο. Δύο χρόνια αργότερα, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία. Σε ηλικία 17 χρόνων, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης εγκατέλειψε το σχολείο και εντάχθηκε στις αντάρτικες ομάδες της ΕΟΚΑ. Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι μαθητές του Γυμνασίου συγκεντρώθηκαν και προετοίμαζαν μια διαδήλωση από τις γνωστές που οργάνωνε η ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ως αντιπερισπασμό. Οι στρατιώτες είχαν διαταγή να πυροβολήσουν αδιάκριτα τους διαδηλωτές. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες. Ο Ευαγόρας δεν παραδέχτηκε την κατηγορία και η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δεκεμβρίου. Ήταν η αρχή του τέλους. Μια μέρα πριν τη δίκη, μπαίνει κρυφά στο σχολείο και αφήνει στην έδρα ένα σημείωμα:
Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ. Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές. Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά. Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι, το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό. Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο, βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό. Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ. Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο». Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη σε θάνατο, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από την Ελλάδα, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία. MAXHTEC 1994Ο Βαγορής, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, δεν πτοείται. Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει: «Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.» Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.

ΘΑ ΠΑΡΩ ΜΙΑΝ ΑΝΗΦΟΡΙΑ - ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ 14.03.1957 - ΑΘΑΝΑΤΟΣ

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 03.03.1957

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Με την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή - Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αντιστασιακής του δράσης έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος». Ήταν 03 Μαρτίου του 1957. Μισή ώρα μετά τις τέσσερις τα ξημερώματα, όταν οι αγγλικές αρβύλες πατούσαν στο στόμα του κρησφυγέτου. «Μας πρόδωσαν» ψιθύρισε ένα απ’ τα παλληκάρια του Αυξεντίου, αφού άλλος τρόπος να ανακαλύψουν την κρυψώνα τους, δεν υπήρχε. Όπως δεν υπήρχε και τρόπος να διαφύγουν. Όχι βέβαια πως το ήθελαν… «Βγείτε έξω, αλλιώς πυροβολούμε» απειλούσαν οι άγγλοι. Με ριπές απαντούσαν οι αγωνιστές στο κρησφύγετο. Όταν έπεσαν οι πρώτοι νεκροί, οι αποικιοκράτες άρχισαν να καλούν ενισχύσεις. Ο Υπαρχηγός της Οργάνωσης, ζήτησε από τους συναγωνιστές του, Ανδρέα Στυλιανού, Αυγουστή Ευσταθίου, Αντώνη Παπαδόπουλο και Φειδία Συμεωνίδη, να παραδοθούν. Απρόθυμοι και οι τέσσερις, μα ο Αίας δεν ήταν απ’ αυτούς που μπορούσες να αψηφήσεις τις διαταγές του.

«Σας έδειξα πως να πολεμάτε» τους είπε. «Τώρα, ήρθε η ώρα να σας δείξω και πως να πεθαίνετε»

Μετά από σκληρές μάχες με τους αποιοκράτες και αφού τα παλληκάρια της Ε.Ο.Κ.Α. τους ρεζίλευαν μπροστά στα μάτια των δημοσιογράφων τους δεν είχαν άλλη επιλογή από το να παίξουν ύπουλα. Το ελικόπτερο σηκώθηκε γεμάτο με μπιτόνια βενζίνης. Τα άδειασε στην κορυφή του λοφίσκου και τα πυρπόλησαν. Λαμπάδιασε ο Γρηγόρης. Άναψε το Άγιο, το ανέσπερο φως του Ελληνισμού. Πετάχτηκε η ψυχή απ’ το σώμα. Ορθώθηκε λεύτερη, περήφανη, σπινθηροβόλα. Φωτίστηκε απ’ τις φλόγες του Γρηγόρη και φωταγώγησε ολόκληρη την Κύπρο, ολάκερο τον Ελληνισμό. Έγινε σύμβολο ανδρείας, αυταπάρνησης και ηρωισμού για ένα ολόκληρο γένος. Στις 30.01.2011 την ημέρα συμπλήρωσης 100 χρόνων του Σωματείου μας, ο Γρηγόρης ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος της ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ. Τόσο για την προσφορά του στην αγαπημένη του ομάδα όσο και για την αφοσίωση του στα Ιδανικά και Ιδεώδη αυτού του Σωματείου για τους αγώνες της πατρίδας. Εξήντα πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από την ημέρα που ο Γρηγόρης Αυξεντίου πέρασε στην αθανασία. Όταν ο Σταυραετός του Μαχαιρά, δίδαξε στον κόσμο πως πολεμούν οι ήρωες και ενέπνευσε τους συναγωνιστές του να πεθαίνουν ως Έλληνες.

ΤΑ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΑ ΚΙ ΑΝ ΦΛΕΓΟΝΤΑΙ - ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΔΕΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ