Στις 15 Σεπτεμβρίου 1980 ιδρύεται ο Πα.Συ.Φι. Ανορθώσεως με τα αρχικά να σημαίνουν Παγκύπριος Σύνδεσμος Φιλάθλων.  Σκοπός ήταν η εκ νέου καταγραφή των μελών του σωματείου, αφού όλα τα επίσημα αρχεία είχαν χαθεί λόγω της τουρκικής εισβολής. 

Την δεκαετία του ’90 με την άρση του οπαδισμού στην Κύπρο, η αξέχαστη «Θύρα 10» έγραψε ιστορία. Ονομασία που πήραμε από την πύλη ακριβώς πίσω από το σημείο που καταλάμβαναν τότε οι οργανωμένοι, στο κέντρο του πετάλου (βόρεια), με τον αριθμό  10. Ωστόσο σε κάποιους αγώνες και κυρίως στα ευρωπαϊκά, μεταφερόμασταν απέναντι στο νότιο πέταλο, λόγω χωρητικότητας. Εκείνη την εποχή, κάτι άρχισε να αλλάζει στο κόσμο της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Διαφορετικές ομάδες φίλων και γνωστών από όλες τις πόλεις της Κύπρου, συναντιόνταν και πορεύονταν πλάι πλάι για το γήπεδο όπου έπαιζε η αρρώστια. Η δράση μας χαρακτηριζόταν από μαζικές παρουσίες στους αγώνες εντός και εκτός, με ένα επεισοδιακό κυρίως χαρακτήρα. Φόβος και τρόμος για κάθε αντίπαλο και οι αγώνες να διακόπτονται ο ένας μετά τον άλλο. Πολλά πρωτοσέλιδα εφημερίδων αφιερώθηκαν τότε για τα «κακά παιδιά» της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Ιδιαίτερα στο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, κάποιοι ούτε καν τολμούσαν να πατήσουν το πόδι τους εκείνη την εποχή!

Το πρώτο πρωτάθλημα μετά την προσφυγιά άργησε να ‘ρθει. Ήταν τη χρονιά 1994-1995, 32 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία μας κατάκτηση. Ο κόσμος της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ κατέκλυζε ασφυκτικά τα γήπεδα, πιστεύοντας πια στο όνειρο. Όλο και περισσότεροι έδιναν το παρόν τους στο πέταλο, αποτελώντας το ενεργό κομμάτι του γενικού συνόλου. Ήταν καιρός να μπουν οι βάσεις για μια καλύτερη οργάνωση, που θα έδινε την μέγιστη δυνατή στήριξη στην ομάδα σε αυτή την μεγάλη προσπάθεια που γινόταν. Αρχές της περιόδου εκείνης λοιπόν, ένα δειλινό, μια παρέα από αλάνια που αντάμωσαν στα τσιμέντα, από τις ελεύθερες περιοχές της Αμμοχώστου, την Λάρνακα και την Λεμεσό, πήρε την απόφαση για το μεγάλο βήμα. Η ιστορική συνάντηση έγινε στην Λεμεσό στο Σωματείο επί της οδού Αγίας Φυλάξεως. Η ιδέα ήταν η σύσταση ενός συνόλου, με καθαρά οπαδικό χαρακτήρα, όπου όλα τα κλιμάκια θα γίνονταν τελικά ένα! Σχεδιασμός πανιών, στήσιμο εισόδων, αλλά κυρίως φωνή, ήταν τα πρώτα θέματα που συζητήθηκαν, από τους τότε παρευρισκόμενους στο «δωματιάκι». Εκτός αυτών όμως, έπρεπε να δοθεί και μια ονομασία στο καινούργιο αυτό ξεκίνημα. Ένα προσφυγοαλάνι τότε απ’ την παρέα, έβγαλε έξω το τετράδιο του σχολείου του και έδειξε στους υπόλοιπους ιδέες που είχε σκεφτεί για το βάπτισμα. Ανάμεσα στις μουντζούρες και τα σχέδια που υπήρχαν στις σελίδες, η ματιά ολονών εστίασε στην λέξη «MAXHTEC». Γραμμένη με βυζαντινούς χαρακτήρες, έμελλε να γίνει η νέα μας ταυτότητα! Όλοι συμφώνησαν ότι ήταν η κατάλληλη ονομασία για το σύνολο μας, με έμφαση στην καταγωγή μας και την βαθύτερη μας επιθυμία για Επιστροφή!

Σαν οργανωμένο σύνολο, από πολύ νωρίς δεχτήκαμε έντονο πόλεμο, από την αστυνομία και όλους τους φορείς που αποτελούν το χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά και από την ίδια μας την διοίκηση. Ο επί δεκαετίες πρόεδρος της ομάδας μας, Κίκης Κωνσταντίνου, φρόντιζε να μας δείχνει συχνά την μεγάλη του αντιπάθεια προς το σύνολο μας. Πρωτοφανή ήταν τα μέτρα που χρησιμοποιούσε εναντίον μας: κλείσιμο συνδέσμων, ονομαστικές καταγγελίες στην αστυνομία, φρούρηση από φουσκωτούς, κινητοποίηση της ΜΜΑΔ στις περιοχές της Ελ. Αμμοχώστου, απαγόρευση μεταφοράς οπαδών με λεωφορεία, απαγόρευση πανιών κ.λπ. Αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός της έκδοσης ειδικής κάρτας διαρκείας για τους οργανωμένους την περίοδο ‘98-’99, που ακυρώθηκε λίγους αγώνες αφότου ξεκίνησε το πρωτάθλημα για όλους τους κατόχους, με την αιτιολόγηση ότι είχαν προηγηθεί σοβαρά επεισόδια στους πρώτους αγώνες.

 

Στις 07 Φεβρουαρίου 2002, ο Πα.Συ.Φι. μετονομάζεται επίσημα σε Παν.Συ.Φι. (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Φιλάθλων) και αλλάζει εξ ολοκλήρου πρόσωπο, με τους «MAXHTEC» και τον Παν.Συ.Φι. ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ να σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Χωρίς την οποιαδήποτε παρεμβολή από την διοίκηση πια, ο Παν.Συ.Φι. αποτελείται ολοκληρωτικά από οργανωμένους και μόνο, με στόχο την σωστή καθοδήγηση του κόσμου της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ και την στήριξη στην ομάδα!

Παρά τον πρωτοφανή πόλεμο, ο Παν.Συ.Φι. άρχισε την ανασυγκρότηση του το 2002. Με συντονισμένες δράσεις ο Παν.Συ.Φι. κατάφερε να αναγεννήσει τα κλιμάκια του σε όλες τις επαρχίες και να ενδυναμώσει τον Σύνδεσμο. Το οικονομικό χάλι στο οποίο οδήγησαν την ομάδα ο Κίκης και ο παρατρεχάμενος του, Χριστάκης Πίττας, οδήγησαν στην έκρηξη του κόσμου στο Δασάκι την άνοιξη του 2003 μετά την ήττα από τον Εθνικό με 2-0. Η οργή του Ανορθωσιάτικου κόσμου έστειλε τον «επίτιμο» στο σπίτι του. Ακολούθησαν δύσκολα χρόνια για την ομάδα μας, και αναπόφευκτα αρκετός κόσμος απομακρύνθηκε ανάμεσα τους και μια μεγάλη μερίδα οργανωμένων. Πολλοί από αυτούς επιβαρύνθηκαν με βαριές κατηγορίες για τα δρώμενα που συνέβησαν εκείνη την περίοδο, με συνέπεια να επιλέξουν την αποχή για να μην μπουν σε περισσότερους μπελάδες.

Το καλοκαίρι του 2004 επιχειρήθηκε ανασύνταξη του Συλλόγου σε όλους τους τομείς. Η διοίκηση Παντελή πραγματοποίησε ένα πρωτοφανές άνοιγμα στον κόσμο, ο οποίος κλήθηκε να σώσει το Σωματείο από τη χρεοκοπία. Με πρωταρχικό ρόλο τότε, ο Παν.Συ.Φι. συνέδραμε τα μέγιστα στην επιχείρηση σωτηρίας της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Ήταν μια χρονιά αγνού Ανορθωσιάτικου μονιάσματος. Ήταν αυτό ακριβώς το μόνιασμα που έβαλε τον Παν.Συ.Φι. μπροστάρη στη διαφύλαξη των συμφερόντων του Σωματείου. Οι επιτυχίες του Συλλόγου μας εκείνα τα χρόνια ήταν ανεπανάληπτες. Πρωτάθλημα το 2005, αποκλεισμός Τραμπζονσπόρ το 2005, κύπελλο το 2007, αποκλεισμός Κλουζ το 2007, πρωτάθλημα το 2008 και πρώτη κυπριακή ομάδα στους ομίλους του Champions League την ίδια χρονιά.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ από την αποφράδα εκείνη μέρα του Νοέμβρη του 2008 μας έκαναν πιο δυνατούς. Εμπόδιο στα βρώμικα σχέδια της κλίκας που λιμπίστηκε την εξουσία και την δόξα της Ευρώπης, δεν σταματήσαμε ποτέ να στεκόμαστε απέναντι τους από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η διοίκηση του Αντώνη Δημητρίου ήταν η πρώτη μετά τα γεγονότα του ‘08 που προσπάθησε μάταια να μας απομακρύνει από τα γήπεδα. Μια αποχή όμως ήταν αρκετή για να μας συσπειρώσει αλλά και να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ για το ποιοι είμαστε και πως είναι ένα γήπεδο χωρίς εμάς. Την προσπάθεια του Δημητρίου συνέχισε ο Κίκης Κωνσταντίνου, αναλαμβάνοντας ξανά τα ηνία της ομάδας μας. Απέτυχε όμως κι αυτός. Τρίτος στη σειρά ήρθε ο Σάββας Κακος, ο οποίος έχασε κι αυτός τον πόλεμο εναντίον μας. Όλοι αποχώρησαν με σκυμμένο το κεφάλι, ο ένας μετά τον άλλο, με τον καλό ή τον κακό τρόπο. Εμείς όμως ήμασταν και είμαστε αυτοί που παραμένουμε πάντα δίπλα στην ομάδα, αγνοί παρ’ όλα αυτά, με τα σημάδια από τα κτυπήματα που μας άφησε ο καιρός. Περήφανοι που αντισταθήκαμε και δεν επιτρέψαμε στους εν λόγω κυρίους να πράξουν ανενόχλητοι. Η αλήθεια είναι ότι πάμπολλες ήταν οι στιγμές που βρεθήκαμε σε αδιέξοδο μαχόμενοι μόνοι μας, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ που για χρόνια εθελοτυφλούσε. Όλο αυτό το σκηνικό όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο, αντί να μας ρίχνει μας ανέβασε όλο και πιο πολύ. Αυτό φάνηκε από τα άλματα προόδου που έγιναν σε όλους τους τομείς. Η στήριξη μας και η δράση μας γινόταν με τα χρόνια ολοένα και πιο έντονη, εντός και εκτός των γηπέδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ίδρυση οικημάτων του Συνδέσμου σε Λάρνακα, Λεμεσό, Πάφο, Ξυλοφάγου, Παλαιχώρι, Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Εκεί που όλοι περίμεναν πως η απογοήτευση της τελευταίας χρονιάς θα μας έπερνε πίσω, συνέβηκε ακριβώς το αντίθετο. Δυναμική παρουσία στην πρώτη προπόνηση, μεγάλη συμβολή μελών μας στις πορείες και διαμαρτυρίες κατά της κάρτας οπαδού και γενικά η αποτυχία του ’13 μας πείσμωσε και μας δυνάμωσε. Δυστυχώς λόγω της κατάστασης με την δημιουργία ή όχι της κάρτας οπαδού μείναμε εκτός γηπέδων μέχρι τον Δεκέμβρη, μη έχοντας την ευκαιρία να γιορτάσουμε όπως θέλαμε την συμπλήρωση 20 χρόνων από την μέρα ιδρύσεως των ΜΑΧΗΤΩΝ. Όμως στον τελευταίο μήνα του ’14, με την επιστροφή μας στα πέταλα, καταφέραμε σε ένα αγώνα να πραγματοποιήσουμε 4!! εισόδους γιορτάζοντας με τον όσο καλύτερο τρόπο γινόταν. Το όνομα μας πλέον βαρύ με ιστορία δύο δεκαετιών δείχνει τον δρόμο στους νεότερους να το κρατήσουν δυνατό και να το πάρουν ψηλότερα.

Εν μέσω τρικυμιών στον αγωνιστικό τομέα αλλά και τα διοικητικά της ομάδας με την σύσταση εταιρείας να μην φέρνουν κάποιο αποτέλεσμα, ο δικός μας αγώνας συνεχίζετε. Δύο χρονιές δύσκολες, ίσως από τις χειρότερες της Ιστορίας της ομάδας αφού αγωνιστικά μια απ’ τα ίδια, αλλά ο κόσμος παντού παρών με μαζικές και δυναμικές παρουσίες. Τα πέταλα να καίνε και το οπαδικό μας κίνημα να κρατά μόνο του την σημαία της Ανόρθωσης και της Αμμοχώστου μας ψηλότερα απ’ όλες. Αντιμετωπίζοντας μια μακρά σειρά από επεισοδιακές συνελεύσεις του Σωματείου με κύριο θέμα την εταιρεία και τον τρόπο λειτουργίας καταφέραμε μετά από αγώνες δύο και πλέον χρόνων να “δώσουμε” πάλι την διαχείριση του ποδοσφαιρικού τμήματος στα χέρια του Σωματείου και των μελών του. Αρκετά πλέον μέλη μας είναι μέλη του Σωματείου, κάτι που δεν θα επιτρέψει στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις και παρατυπίες όπως είχε γίνει τότε με τον Χρίστο Πουλλαίδη να περάσει με το έτσι και το θέλω την ιδέα περί εταιρείας. Είμαστε εδώ πιο δυνατοί από ποτέ και δεν έχει κάποιον που μπορεί να το αμφισβητήσει. Οι πράξεις μιλούν από μόνες τους.