20 November 2014ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

Πολεμώντας για το σεβασμό μεταξύ οπαδών

Το καλοκαίρι που μας πέρασε στις συναντήσεις μας με τα αδέλφια της Ντιναμό είχαμε την τύχη εκτός των άλλων, να γνωρίσουμε μια αλλιώτικη οπαδική κουλτούρα. Οι Ρώσοι οπαδοί νιώθουν τις ομάδες τους μέχρι το κόκκαλο αλλά αυτό που τους χαρακτηρίζει περισσότερο είναι ότι γουστάρουν τρελά να πλακώνονται με άλλους οπαδούς, μόνο με χέρια όμως! Κι αυτό γιατί επικρατεί μια πιο σωστή οπαδική νοοτροπία από μας. Τα «οπαδικά ραντεβού» στην Ρωσία είναι εβδομαδιαίο φαινόμενο, αλλά ποτέ δεν θα ακούσετε για νεκρούς οπαδούς. Παρακολουθώντας παράλληλα, το ρώσικο οπαδικό έργο Okolofutbola (μετάφραση: γύρω από το ποδόσφαιρο), το πρώτο πράγμα που συμπεράνει κανείς είναι ότι μεταξύ οπαδών κυριαρχεί ο σεβασμός!

Μην νομίζετε ότι στην Ρωσία ήταν πάντα έτσι. Την προηγούμενη δεκαετία, τα μαχαίρια και τα τσεκούρια στις συγκρούσεις μεταξύ οπαδών ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Παρόλα αυτά όμως, έβαλαν τα πράγματα κάτω, είδαν ποιό είναι το σωστό και έφτιαξαν μια καινούργια φάση. Μάχες σώμα με σώμα, στα ίσα! Όταν πέσει κάποιος στο έδαφος δεν κτυπάνε και η μάχη τελειώνει εκεί που θα παραδωθούν οι αντιπάλοι. Όλοι οι οπαδοί εκεί ακολουθούν αυτούς τους άγραφους νόμους και έτσι έχουν ένα «καθαρό αγώνα». Ένα αγώνα για τον Σεβασμό του αντιπάλου, για την πιο δυνατή φίρμα στην χώρα! Αυτός είναι ο «χουλιγκανισμός» στην Ρωσία, στην Ουκρανία, στην Πολωνία κλπ. Όντως έτσι έχουν τα πράγματα.
Εκτός από τον σεβασμό του αντιπάλου, δεν έχουμε τίποτα άλλο να απαιτήσουμε απ’ αυτόν. Σαν οπαδοί και σαν τα εξυλαστήρια θύματα μιας ξεπεσμένης κοινωνίας όπως αυτής που ζούμε, πρέπει να ξεχωρίσουμε τον εχθρό. Κι ο εχθρός δεν είναι σίγουρα ο οποιοσδήποτε οπαδός με τα χρώματα άλλης ομάδας, για να του πάρουμε το αίμα. Είναι τα στρατιωτάκια του συστήματος που μας πολεμάνε καθημερινά. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, διοικήσεις, μας ρίχνουν τα βρώμικα μιας κοινωνίας που μπάζει από παντού. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε όλους αυτούς να μας επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης μας και εν τέλει, να καταστρέφουν τον κόσμο μας. Μέσω των ΜΜΕ (μέσων μαζικής εξαπάτησης), μας δημιουργούν ένα ψεύτικο μίσος μεταξύ μας που μας οδηγεί σε κυριολεκτικό πόλεμο. Μας προβάλουν ως εγκληματίες και μας λασπολογούν συνέχεια. Κι εμείς αντί να αποδεικνύουμε το αντίθετο, πέφτουμε στην παγίδα τους και κάνουμε το παιχνίδι τους. Σπάμε αμάξια, βιτρίνες, κτυπάμε οικογενειάρχες γιατί φοράνε άλλα χρώματα, ακόμα και γυναικόπαιδα. Πιάνουμε στα χέρια μας πέτρες, μαχαίρια, ξύλα, ρόπαλα κλπ και επιτεθόμαστε σε άλλους οπαδούς. Γιατί το κάνουμε αυτό όμως; Ποιός είναι πραγματικά ο σκοπός μας τελικά;
Δεν είμαστε εχθροί με τον άλλο οπαδό, είμαστε αντίπαλοι. Αυτό πρέπει να χωνέψουμε. Δεν πολεμάμε από μίσος για αυτό απέναντι μας, αλλά από αγάπη για αυτό πίσω μας. Γουστάρουμε την αδρεναλίνη στα ύψη και ένα κόσμο διαφορετικό απ’ αυτόν τον σάπιο που ζούμε. Γι’ αυτό διαλέξαμε τα χρώματα μας και πέσαμε στη μάχη. Μια μάχη, που έχει να κάνει με τους αντίπαλους οπαδούς. Θέλουμε το σύνολο που ανήκουμε να είναι πρώτο στην υπόληψη των αντιπάλων μας. Αυτό δεν θα το καταφέρουμε όμως με το να τραυματίζουμε τον αντίπαλο μας με κάθε λογής αντικείμενα. Με αυτό τον τρόπο θα τον κάνουμε να μας μισήσει και να μας εκδικηθεί σίγουρα με το ίδιο νόμισμα. Ενώ με το να του αποδείξουμε σε ένα «καθαρό αγώνα» ότι είμαστε πιο δυνατοί απ’ αυτόν, θα τον κάνουμε να μας σεβαστεί!

Είναι καιρός να ξεφύγουμε από το πρότυπο οπαδισμού χωρών όπως της Ελλάδας και της Ιταλίας και να στραφούμε σε αυτό των ανατολικών χωρών της Ευρώπης. Εκτός από το γεγονός ότι σε αυτές τις χώρες χάθηκε η ουσία του οπαδισμού, δίνουν δικαιώματα να θεωρούνται οι οπαδοί ως εγκληματίες με τις πράξεις τους. Ας θυμηθούμε τις δολοφονίες πρώτα του Μιχάλη Φιλόπουλου με μαχαιρώματα και πιο πρόσφατα του οπαδού της Νάπολι, Τσίρο Εσπόζιτο από πυροβολισμούς οπαδών της Ρόμα. Μετά έχουμε παράπονο για τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει η κοινωνία και ειδικότερα η δικαιοσύνη. Πληροφοριακά, στην Ρωσία εάν συλληφθείς σε σκηνικό μεταξύ οπαδών, συνήθως πληρώνεις απλά ένα πρόστιμο των 20 ευρώ και είσαι ελεύθερος.

Με την συσπείρωση όλων των οπαδικών συνόλων στην Κύπρο και την καθολική αντίσταση απέναντι στον επερχόμενο τρομονόμο, μπήκαμε στο σωστό δρόμο. Η κάρτα οπαδού πέρα απ’ τα αρνητικά, μας χάρισε κάτι σπουδαίο: την αγνή οπαδική νοοτροπία! Σε μια εποχή που ο οπαδισμός στην Κύπρο κόντεψε να πάρει άλλες διαστάσεις, ήρθε αυτό το γεγονός να μας συνεφέρει. Από το καλοκαίρι του '13 που κοντέψαμε να θρηνήσουμε θύματα στο φιλικό με τον απόλλωνα, πήγαμε στο καλοκαίρι του '14 και στο φιλικό να συμβαδίζουμε σε κοινή πορεία, ένα μόλις χρόνο μετά!

Επιτέλους, κατονομάσαμε τον εχθρό και τον πολεμάμε πλέον μαζί. Συνειδητοποιήσαμε όλοι εμείς οι οπαδοί ανεξαρτήτου χρώματος ότι ο εχθρός είναι κοινός και δεν είναι σε καμία περίπτωση ο αντίπαλος οπαδός. Έκαναν οι ίδιοι τους το λάθος να μας ενώσουν. Ας γίνει αυτό το γεγονός λοιπόν η αρχή για ένα αγώνα Fair Play μεταξύ των οπαδών στην Κύπρο! Πετάξτε ό,τι κρατάτε στα χέρια σας και παίξτε ξύλο με τον αντίπαλο, για να κερδίσετε τον Σεβασμό του και μόνο!

Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA
14 October 2014ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

Για το γαμημένο το χρήμα

Τι κι αν μας έχουν απομακρύνει από τα γήπεδα; Τι κι αν δε χορεύουμε κάθε Κυριακή τρελαμένοι στα τσιμέντα; Τι κι αν δε γίνεται γιορτή, χαμός σε κάθε γκολ; Εμείς δε μασάμε, εμείς δε ξενερώνουμε, εμείς δε σταματάμε. Εμείς γουστάρουμε, εμείς παλεύουμε, εμείς κερδίζουμε.   Οξύμωρο αλλά ισχύει. Κάθε Κυριακή, μακριά από την τρέλα μας αυξανόμαστε και πολλαπλασιαζόμαστε. Πιο πολλοί, πιο δυνατοί, πιο τρελαμένοι. Γιατί εμείς στηρίζουμε, γιατί εμείς αγαπούμε, γιατί εμείς λατρεύουμε. Κάναμε κι εμείς τα λάθη μας. Αυτό όμως είναι αναπόφευκτο. Όλοι κάνουμε λάθη. Εμείς όμως πληρώνουμε για τα λάθη μας και μαθαίνουμε για να τα αποφύγουμε στο μέλλον. Τα λάθη έγιναν παθήματα και τα παθήματα, μαθήματα. Τον τελευταίο καιρό χιλιοχρησιμοποιήθηκε η έκφραση: ‘Στο βωμό του χρήματος, χάθηκε η αξία του αθλήματος’. Όντως. Δεν μπορώ να καταλάβω, δεν μπορώ να το αντιληφθώ, δεν το κατανοώ. Πώς μπορείτε, πώς τολμάτε, πώς σκέφτεστε; Προσπαθείτε να καταστρέψετε τη μαγεία, να εξαλείψετε το πάθος. Και ο λόγος; Για να φουσκώσουν οι τσέπες σας. Για την προσωπική σας ανέλιξη και για άλλα συμφέροντα, προσωπικά και όχι μόνο. Πολλές φορές μας ρωτάτε γιατί φοράμε μάσκες... Τις φοράμε λοιπόν γιατί δε γουστάρουμε τον έλεγχο αλλά ακόμα περισσότερο τις φοράμε γιατί όταν σας βρίσκουμε απέναντί μας, θέλουμε, απαιτούμε, να μας βλέπετε στα μάτια και μόνο. Τα μάτια μας που γυαλίζουν από το πάθος όταν μιλάμε για την ομάδα μας, πάθος και όχι φανατισμός. Τα μάτια που δακρύζουν σε κάθε αποτυχία και κλαίνε σε κάθε επιτυχία. Είμαστε οπαδοί, αγνοί, γνήσιοι και αυθεντικοί... Δεν είμαστε εγκληματίες και απαιτούμε να έχουμε την αντιμετώπιση που μας αξίζει... Εκτός από το οπαδικό μας πρόσωπο που ακόμα υπερηφανεύεστε γι΄αυτό, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες από το πέταλο για να πουλήσετε εισιτήρια διαρκείας και στίχους από τα τραγούδια μας για διαφημιστικούς σκοπούς, δείξαμε πολλάκις το ανθρώπινό μας πρόσωπο. Το ανθρώπινο πρόσωπο που έδειξε ότι έχει αρχές, ήθος και πολύ καλή γνώση της ελληνικής ιστορίας. Το έπραξε, δεν έμεινε στα λόγια. Φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που κινητοποίησαν Ελλάδα, Κύπρο και όχι μόνο. Ενέργειες που είχαν ως αποτέλεσμα την οικονομική και υλική ενίσχυση οικογενειών σε Κύπρο, Ελλάδα, Σερβία, Ουκρανία και άλλες χώρες. Ένα μάτσο "αλήτες", δίνει το παρών του κάθε χρόνο ανελλιπώς σε κηδείες αγνοουμένων, σε μνημόσυνα ηρώων, σε αντικατοχικές πορείες και διδάσκει ιστορία μέσα από τις πράξεις του. Είμαστε οπαδοί και όχι εγκληματίες. Χρησιμοποιήθηκε η έκφραση: ‘Θα γίνουν τα πολύχρωμα κασκόλ μας η θηλιά στο λαιμό σας’. Προσωπικά με φέρνει σε αντίθεση με το σύνολο των υποστηριχτών της άποψης αυτής. Εγώ, είμαι της γνώμης και της άποψης ότι τα βουρκωμένα μας μάτια θα βρίσκονται μπροστά σας, όπου και να πάτε, ό,τι κι αν κάνετε. Στις δουλειές σας, στα σπίτια σας, στον ύπνο σας, στο ξύπνιο σας, στη σκέψη σας. Είμαστε και θα είμαστε παντού, δυνατοί και αδιάλλακτοι μέχρι και τη μέρα που θα μας αντιμετωπίσετε όπως πραγματικά αρμόζει σε ένα οπαδικό σύνολο. Θα είμαστε εμπόδιο στα σχέδια σας - Ραντεβού στους εφιάλτες σας. O Ξενιτεμένος... * Το άρθρο δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο αλλά προσωπικές απόψεις του συγγραφέα.
24 December 2013ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

Πέντε χρόνια ULTRAS FAMAGUSTA

Είσοδος με ομόνοια στις 21/12, αφιερωμένη στα πέντε χρόνια δράσης του γκρουπ μας.

Ήταν Δεκέμβρης του 2008, ημέρα Παρασκευή, όταν έκαναν την εμφάνιση τους τα παιδιά με τα μαύρα. Σε ένα αγώνα εκτός με το αποέλ για την 12η αγωνιστική, κατεβήκαμε οργανωμένα με το πρώτο μας τότε προϊόν. Σαν γκρουπ πλέον, με τα μαύρα μας φούτερ, που πίσω έγραφαν A.C.A.B. και μπροστά τον όρο ULTRAS.

Από την αμέσως επόμενη αγωνιστική αναλάβαμε δράση. Πήραμε την πρωτοβουλία να ετοιμάσουμε είσοδο μόνοι μας, την πρώτη μας. Ένα παιχνίδι πρωταθλήματος στις 14 του μηνός απέναντι στην άεκ στο Παπαδόπουλος. Εκείνες οι μέρες ήταν του Αλέξη (06/12) και το μίσος για τους ένστολους ήταν πιο έντονο από ποτέ. Η είσοδος μας επομένως δεν θα μπορούσε να έχει αλλιώτικο νόημα. Έτσι λοιπόν, μια μέρα μετά την 13/12 του '08, αποφασίσαμε να κάνουμε το πρώτο κορεό A.C.A.B.

Βλέποντας ότι είχαμε θετικά αποτελέσματα, αποφασίσαμε να το καθιερώσουμε. Είχαμε βρει πια το πόστο μας πάνω στην κερκίδα. Τότε ήταν που βάλαμε στόχο, είσοδο σε κάθε αγώνα μέχρι το τέλος της χρονιάς. Κάτι εντελώς αλλιώτικο για την τότε εποχή. Βγάλαμε πλάνο και το ακολουθήσαμε κατά γράμμα. Μια παρέα από όλη την Κύπρο, δώσαμε τα πάντα για να πετύχουμε τον στόχο μας.

Βίντεο από τον πρώτο χρόνο δράσης μας μπορείτε να βρείτε στο αρχικό μας κανάλι, Ultras Famagusta.

Εκτός των εισόδων, φροντίζαμε να αφήνουμε την υπογραφή μας με χρώμα παντού σε δρόμους και πέταλλα. Φτιάξαμε αμέτρητα πανιά και πλακάτ που κόσμισαν την κερκίδα. Επίσης προωθήσαμε συνθήματα που εμείς γράψαμε, αυθεντικά, στους δικούς μας ρυθμούς. Ακόμα, με πρωτοβουλία μας ή με εξ ολοκλήρου δική μας ευθύνη, βγήκαν πάρα πολλά προϊόντα που έντυσαν τους οργανωμένους της ομάδας μας και όχι μόνο.

Στα αξιοσημείωτα της χρονιάς, ήταν ο χαρακτηρισμός «ρομαντικοί» που λάβαμε σε ένα δημοσιεύμα εφημερίδας, μετά από μια είσοδο που ετοιμάσαμε με σλόγκαν «Ενάντια στο Μοντέρνο Ποδόσφαιρο».

Ο τρόπος σκέψης και λειτουργίας μας ουσιαστικά είχε και έχει να κάνει με δύο στοιχεία: τον αγνό οπαδισμό και την ταυτότητα μας σαν ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Είχαμε πάντα σαν αρχές, την αυθεντία και την πρωτοβουλία. Πολλές φορές κατακριθήκαμε για τις απόψεις μας, άλλες υποτιμηθήκαμε και άλλες το παλέψαμε μόνοι. Πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα όμως, αποδείξαμε σε όλους με έργα ότι δεν ήμασταν απλά λόγια. Καταφέραμε να εκπληρώσουμε τους στόχους μας και μάλιστα να εντυπωσιάσουμε ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς σε πολλές περιπτώσεις.

Σε αυτά τα πέντε χρόνια δράσης μας, ιδρώσαμε, μαλώσαμε, απογοητευτήκαμε. Ποτέ μας όμως δεν τα βάλαμε κάτω. Σαν μια αδελφότητα και όχι απλά σαν ένα γκρουπ, σταθήκαμε όλοι στήριγμα ο ένας στον άλλο. Περάσαμε πραγματικά δύσκολες εποχές, αλλά σαν μια γροθιά αντιμετωπίσαμε το κάθε εμπόδιο που μας παρουσιάστηκε. Χρειάστηκε υπομονή, πείσμα και φυσικά πολύ όρεξη. Κανένας δεν μπόρεσε να μας εμποδίσει από το να ολοκληρώσουμε το όραμα μας.

Αναμφισβήτητα, δεν θα καταφέρναμε τίποτα αν δεν είχαμε την στήριξη του Συνδέσμου και των αλανιών στην κερκίδα. Όλοι μαζί ενώσαμε δυνάμεις και συνδιάσαμε ιδέες, για να φτάσουμε στα επιθυμητά επίπεδα. Στόχος μας να ξεπερνάμε κάθε προηγούμενο μας στόχο, γι' αυτό κάθε φορά ανεβάζουμε τον πύχη όλο και πιο ψηλά. Όσο μας το επιτρέπουν οι καιροί και οι συνθήκες φυσικά. Καημός μας, ένα τρόπαιο που θα μας έδινε τα περιθώρια να κάνουμε ακόμα πιο τρελά πράγματα.

Τελειώνοντας, θα θέλαμε να δώσουμε έμφαση στην παρερμηνεία του Ultras Famagusta στην κερκίδα μας. Ultras Famagusta ονομάσαμε το γκρουπ μας, σαν μια απόχρωση στο πέταλλο. Μια ομάδα ατόμων με συγκεκριμένη δράση και απόψεις. Το οργανωμένο κομμάτι της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ, που ανήκουμε και εμείς, ονομάζεται MAXHTEC από το 1994 και αυτή η ονομασία πρέπει να χρησιμοποιείται. Λανθασμένα γίνεται χρήση της ονομασίας μας από άτομα, που καμία σχέση έχουν να κάνουν με μας και το γκρουπ μας.

Στα επόμενα πέντε, ακόμα πιο περήφανοι με ακόμα πιο μεγάλα επιτεύγματα, Ultras Famagusta Gruppo

Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA
24 August 2013ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

ΟΦΚ Βελιγραδίου, η ιστορία των «ρομαντικών»

Το 1911 ιδρύεται με την ονομασία "Beogradski Sport Klub", ένα από τα πιο διακεκριμένα ποδοσφαιρικά σωματεία σε Σερβία αλλά και ολόκληρο το πρώην Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας. Η BSK είναι μάλιστα η ομάδα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στα εγχώρια πρωταθλήματα κατά την περίοδο 1923-1941. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930 στην Ουρουγουάη, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Γιουγκοσλαβίας που μοιράστηκε την 3η θέση με τις ΗΠΑ (πρόκειται για την μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της Γιουγκοσλαβίας), αποτελείτο τα δύο τρίτα από παίχτες της BSK.

Μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο κομμουνισμός άλλαξε τα πάντα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Η νέα κυβέρνηση όρισε ως το 1945 (απαρχή του κομμουνισμού) την αφετηρία του πρωταθλήματος και έτσι ό,τι προυπήρχε έπρεπε να διαγραφεί. Τον Δεκέμβριο του 1944 οι ομάδες με τα περισσότερα τρόπαια, η BSK και η SK 1913, δεν φέρουν πλέον την επίσημη ονομασία τους αλλά τα ψευδώνυμα "μπλε" και "κόκκινοι" και αγωνίζονται μόνο για τις φτωχές οικογένειες. Το 1945 δεν υπάρχουν πλέον με αυτά τα ονόματα και στις 5 Μαίου του ίδιου έτους, με διάταγμα του Υπουργείου Παιδείας και χωρίς καμία προειδοποίηση, καταργούνται τα δύο μεγάλα αυτά σωματεία! Όλα αυτά, με την επίσημη δικαιολογία ότι αγωνίστηκαν κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και βάση του Σοβιετικού μοντέλου, όλες οι ομάδες έπρεπε να είναι υπό την διαχείριση κομμουνιστικών κομμάτων, στρατού και αστυνομίας.
 
 
Οργανώνεται τότε το USAOS (Ενωμένη Σοσιαλιστική Αντιφασιστική Νεολαία Σερβίας) και ιδρύουν δύο νέα σωματεία, τον Ερυθρό Αστέρα (ομάδα της αστυνομίας) και την JA (Jugoslovenska Armija, Γιουγκοσλάβικος Στρατός) που αργότερα μετονομάστηκε σε CDJA Παρτιζάν. Ακολούθως παίρνουν με το έτσι θέλω το γήπεδο της BSK και το δίνουν στην Παρτιζάν (σημερινή έδρα) και το γήπεδο της SK Jugoslavija (πρώην SK 1913), στον Ερυθρό Αστέρα.
 
 
Η OFK Beograd, με την νέα της ονομασία πλέον, παρ' όλες τις δυσκολίες συνέχισε να γράφει ιστορία και το 1953 κατακτά το Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας. Ακολουθούν άλλες τρεις φορές το 1955, 1962 και το 1966. Οι παίχτες της εκείνη την εποχή έπαιζαν ένα μοναδικό και όμορφο ποδόσφαιρο και τότε ήταν που τους έδωσαν το ψευδώνυμο «οι ρομαντικοί». Δεκαετία του '60 και αρχές δεκαετίας '70, ήταν χρονιές Ευρωπαϊκών διακρίσεων, με την OFK Beograd να έχει 8 συμμετοχές σε Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αποκορύφωμα τα ημιτελικά του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου το 1962-1963, όπου αποκλείστηκε από την Tottenham Hotspur, η οποία αργότερα στέφθηκε κυπελλούχος. Επίσης, το 1973 έπαιξε στα προημιτελικά του Κυπέλλου Uefa απέναντι στην Twente.
 

Από το 1986 τα οικονομικά του συλλόγου ήταν πολύ άσχημα και η ομάδα δεν έπαιζε καθόλου καλά. Αποτέλεσμα ήταν να πέσει στην δεύτερη κατηγορία, όπου και παρέμεινε μέχρι και την τελευταία χρονιά, πριν διαλυθεί οριστικά η Γιουγκοσλαβία το 1992. Εξαιτίας αυτών των γεγονότων, η OFK Beograd έχασε τη μεγάλη μάζα του κόσμου της. Παράλληλα, δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να κρατήσει τους καλούς της παίχτες και έτσι όλα τα ταλέντα της ομάδας κάθε χρόνο, πήγαιναν σε άλλες ομάδες. Έτσι, παρέμεινε στην δεύτερη κατηγορία για 5 χρονιές. Το 1991 επέστρεψε στην πρώτη κατηγορία, όπου αγωνίζονταν όλες οι ομάδες από τις πρώην χώρες της Γιουγκοσλαβίας εκτός της Κροατίας και της Σλοβενίας. Κατάφερε να πάρει μια θέση που οδηγεί στο Κύπελλο Uefa, αλλά δεν έπαιξε ποτέ, λόγω των κυρώσεων που επέβαλε η Δύση εξαιτίας του πολέμου.

Με λίγα λόγια, η OFK Beograd (ή καλύτερα BSK για τους ρομαντικούς) είναι ίσως το πιο ιστορικό σωματείο στη Σερβία! Πέρασε πολέμους, ολόκληρες αλλαγές πολιτικών καθεστώτων, τεράστια οικονομικά προβλήματα αλλά παρ' όλα αυτά, παρέμεινε ζωντανό και συνεχίζει την ένδοξη πορεία του. Με το πέρας του καιρού και με τις τόσες δυσκολίες που συνάντησε, μπορεί να έχασε την αίγλη του, αλλά η ιστορία που έγραψε μέσα και έξω από τα γήπεδα δεν πρόκειται να σβηστεί ποτέ!

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ BSK! ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑΝΤΙΚΩΝ!

Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA  
https://www.youtube.com/watch?v=UiGprTxCvQI&t=96s
16 August 2013ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

Στο απόγειο της δόξας

Είμαι πιστός σε αυτό το σωματείο, για την Ιστορία που κουβαλά περισσότερο από έναν αιώνα τώρα. Μέσα σε αυτό το έμβλημα, βλέπω την βουβή Αμμόχωστο να με καρτερά και από πίσω το κλάμα της μαυροφορεμένης γιαγιάς μου. Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ αντικατοπτρίζει το κρυφό εγώ μου σε αυτή την άθλια κοινωνία που με περιβάλλει. Γι’ αυτά και άλλα πολλά, επέλεξα να ακολουθήσω την ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ σαν οπαδός! Σε αυτό το σημείο, τονίζω το σαν οπαδός και όχι σαν φίλαθλος, γιατί αναγνωρίζω την βρωμιά που έχει γεμίσει το άθλημα αυτό και δεν πρόκειται ποτέ μου να το στηρίξω, πέρα απ’ το ρόλο μου σαν οπαδός της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ.

Μετά λύπης μου όμως, έχω πειστεί πλέον ότι αυτό το σωματείο έχει καταντήσει πραγματικά ό,τι σιχαινόμουν στο ποδόσφαιρο. Η σαπίλα έχει φτάσει μέχρι πάνω και μας κάλυψε όλους. Ένα σωματείο που βρήκαν αέρα οι απατεώνες να διοικούν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Όποιο λαμόγιο θελήσει έρχεται και μας κτυπά την πόρτα και μεις τον υποδεχόμαστε με ανοιχτές τις αγκάλες. Κάνει αυτό που έχει προσχεδιασμένο και μετά φεύγει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Με γεμάτες τις τσέπες όμως πάντα! Πέντε χρόνια μόνο τώρα, τα παραδείγματα είναι πολλά και τρανταχτά. Πιάσαμε πάτο.

Εδώ φυσικά φταίμε εμείς, ο κόσμος, που κακά τα ψέματα είναι ανύπαρκτος. Γιατί πέρα από εκείνους τους λίγους τους «τρελούς», κανείς άλλος δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή του σ’ όλους αυτούς τους φιλάργυρους που έφεραν την ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ μας στο σημείο που είναι σήμερα. Ένα μεγάλο σωματείο έχει ανάγκη από τον κόσμο του, όχι μόνο για την οικονομική στήριξη του, αλλά επίσης για μια ισχυρή φωνή, που θα το προστατεύει από την μπόχα του μοντέρνου ποδοσφαίρου. Σαν μια ασπίδα που στέκεται εμπόδιο σε όλους αυτούς που θα θελήσουν να το εκμεταλλευτούν για προσωπικό τους όφελος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι κουστουμαρισμένοι κύριοι του ποδοσφαίρου θέλουν τους «θερμόαιμους οπαδούς» εκτός, γιατί δυστυχώς είναι οι μόνοι που φέρουν αντίσταση στα βρώμικα σχέδια τους στις μέρες μας.

Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Δεν μας απομένει χρόνος για την σωτηρία, αν όντως αυτό επιθυμούμε. Χρονιά με τη χρονιά, το σωματείο πέφτει όλο και πιο χαμηλά. Αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές, πολύ φοβάμαι ότι με τη νέα χρονιά θα αμαυρώσουμε την Ιστορία αυτού του συλλόγου με την τελειωτική καταστροφή που παραμονεύει. Δεν επιθυμώ να είμαστε εμείς μια γενιά που θα τα γκρεμίσει όλα. Αν έχουμε τον ελάχιστο σεβασμό προς τους ήρωες μας, πρέπει να φροντίσουμε να δημιουργηθεί ξανά μια ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ, που να είναι αντάξια της Ιστορίας της και όχι άλλη μια εταιρεία μοντέρνου ποδοσφαίρου.

Οφείλουμε να προστατεύουμε αυτό το σωματείο, όχι μόνο την δεδομένη χρονική στιγμή αλλά για το υπόλοιπο της ζωής μας. Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ χάρη στις θυσίες των προγόνων μας, κατάφερε να αντεπεξέλθει στα τόσα εμπόδια που συνάντησε στο πέρασμα των καιρών. Πόλεμος, κατοχή, προσφυγιά δεν κατάφεραν να λυγίσουν την περηφάνια μας, θα παραδοθούμε τώρα; Αν νιώθουμε λοιπόν άξιοι απόγονοι Αμμοχωστιανών, είναι καθήκον μας να κρατήσουμε αυτό το σωματείο ζωντανό. Η αποτυχία αποτελεί μια ατυχές επιλογή της ζωής πολλές φορές, αλλά η ανοχή και η ανευθυνότητα συνάμα, μεταφράζεται ως προδοσία στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA
20 July 2013ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

Οπαδισμός ώρα μηδέν

Ένας άνθρωπος να φλέγεται ολόκληρος, άλλοι με εγκαύματα από μολότοφ, άλλοι με ανοιχτά κεφάλια και άλλοι πιο τυχεροί, με μώλωπες σε διάφορα σημεία του σώματος. Αυτός ήταν ο απολογισμός του φιλικού αγώνα. Ένα «φιλικό», ραντεβού οπαδών. Κακά τα ψέματα, ήταν αναμενόμενη η συμπλοκή, λόγω και του πρόσφατου παρελθόντος μεταξύ μας. Εντελώς αντιοπαδικός όμως ο τρόπος με τον οποίο μας επιτέθηκαν οι Λεμεσιανοί και η απάντηση μας φυσικά, δεν μπορούσε να διαφέρει. Ενώ ήταν μια καθεαυτού ευκαιρία για ένα καθαρό σκηνικό, χωρίς καθόλου όπλα, μιας και οι μπάτσοι ήταν διακοπές.

Χάσαμε το νόημα μάγκες. Αυτό που έγινε δεν ήταν ραντεβού οπαδών, αλλά σκηνικό πολέμου. Έτσι όπως εξελίχθηκε, σκοπός ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του αντιπάλου, ακόμα και ο θάνατος του. Γιατί δεν γίνεται να ρίχνεις με στυλό, πυροτεχνήματα, μολότοφ στον άλλο χωρίς να έχεις τέτοιο σκοπό. Η αδυναμία μας να ανταποδώσουμε στα κτυπήματα των ένστολων με άδεια χέρια, μας έφτιαξε έτσι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είχαμε ένστολους απέναντι, αλλά ομοϊδεάτες μας. Εκεί που σαν οπαδοί διεκδικούμε τον σεβασμό, εξευτελιζόμαστε μόνοι μας ή καλύτερα, αυτοκτονούμε. Δίνουμε τροφή στους κουστουμαρισμένους κύριους να κάνουν το παιχνίδι τους. Γκρεμίζουμε μόνοι μας τα τείχη του κόσμου μας, να μπούνε μέσα οι εχθροί.

Εχθρός δεν είναι ο αντίπαλος οπαδός, αλλά όλοι αυτοί που μας χρησιμοποιούν σαν πιόνια στο παιχνίδι τους. Αλλά σε μια σάπια κοινωνία όπως αυτή της Κύπρου, είναι επόμενο να επικρατεί τέτοια θολούρα. Το κόμπλεξ και ο απίστευτος εγωισμός που μας διακατέχει σαν άτομα, δεν μας επιτρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε καθαρά. Να βρούμε και να πολεμήσουμε τους πραγματικούς υπαίτιους που κατέστρεψαν πρώτα την κοινωνία και μετά πιο συγκεκριμένα τον κόσμο μας, το ποδόσφαιρο. Αντ' αυτού σκοτωνόμαστε μόνοι μας, άνθρωποι της ίδιας κοινωνικής τάξης με μόνη διαφορά στα χρώματα. Γιατί λίγο πολύ, η ιδεολογία μας θέλω να πιστεύω είναι η ίδια σαν οπαδοί.

Είναι κρίμα, γιατί μόνοι μας στρέφουμε την κοινή γνώμη εναντίον μας. Ως αποτέλεσμα, να μην έχουμε κανένα αντίκρισμα μετά όταν απαιτούμε τα δικαιώματα μας σαν πολίτες. Όταν ο μπάτσος σου περάσει χειροπέδες για δήθεν βία στα γήπεδα κι ας μην έχεις κάνει τίποτα και ακολούθως δικαστείς ένοχος σαν οπαδός/εγκληματίας, δεν σου επιτρέπεται να μιλήσεις γιατί από τις πράξεις όλων εμάς, έχασες το δίκιο σου. Μόνο μετά απ' αυτό όμως, θα συνειδητοποιήσουμε και θα κατονομάσουμε τον εχθρό μας. Μόνο μετά από κάποια αδικία εις βάρους μας από την εξουσία, ή μετά από κάποιο θύμα που θα θρηνήσουμε επαναλαμβάνοντας τέτοιου είδους σκηνικά.

Ήδη αργήσαμε, ελπίζω να το συνειδητοποιήσουμε έστω και τώρα, πριν να είναι πολύ αργά. Ο οπαδισμός είναι τρόπος ζωής, ας μην τον καταστρέψουμε μόνοι μας. Είμαστε οπαδοί και όχι εγκληματίες. Καλά μυαλά!

Ένας αγνός οπαδός, Ultras Famagusta

Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA

24 May 2013ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

Αν άξιζε

Άλλο ένα βράδυ με βρίσκει βουτηγμένο στις σκέψεις. Άλλο ένα βράδυ κλεισμένος σπίτι να συλλογίζομαι. Αν τελικά άξιζε. Όλες αυτές οι θυσίες, όλοι αυτοί οι κόποι για το τίποτα. Γιατί έτσι αποδείχτηκε μετά τη φετινή χρονιά. Φέτος ένιωσα πιο πολύ από ποτέ την βρωμιά αυτού του αθλήματος. Ένιωσα τον ορισμό του μοντέρνου ποδοσφαίρου και την ξεφτίλα του κάθε σωματείου ξεχωριστά. Μα πιο έντονα, ένιωσα σαν ένα πρόβατο που στην ουσία χάνει τον καιρό του γύρω από ένα μεγάλο ψέμα, μια οπτασία.

Το προηγούμενο καλοκαίρι μετά από τις καταστροφικές χρονιές που περάσαμε, ήμουνα αισιόδοξος για τη φετινή χρονιά, όπως και κάθε Ανορθωσιάτης πιστεύω. Είδα για πρώτη φορά επιτέλους ένα σωστό προγραμματισμό και αλλαγές που έπρεπε να γίνουν από καιρό στην ομάδα. Μια “καινούργια” διοίκηση με στόχους και ένα συσπειρωμένο κόσμο πια, χωρίς προκαταλήψεις και αναμνήσεις από το παρελθόν.

Όταν είδα την καινούργια ομάδα στο γήπεδο, πείστηκα περισσότερο. Ακόμα και για την Ευρώπη, ήμουνα σίγουρος ότι θα καταφέρουμε να μπούμε το λιγότερο στους ομίλους. Όλα αυτό έδειχναν άλλωστε, οι εμφανίσεις μας και οι συγκυρίες, οι πάντες το ένιωθαν. Να σου όμως που είχα άδικο. Εκεί που ήταν όλα μια χαρά, σε ένα αγώνα γκρεμίστηκαν όλα. Μετά από το διπλό εκτός, ταπεινωθήκαμε στην έδρα μας και τελικά αποκλειστήκαμε άδοξα. Σε ένα αγώνα που φυσικά παραμένει μυστήριο. Το ερώτημα όμως είναι: Χάσαμε τον αγώνα μέσα στο γήπεδο, ή έξω από αυτό;

Το προσπερνάμε αυτό και ερχόμαστε στα δικά μας. Κυπριακό πρωτάθλημα 2013 με μια ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ που βγάζει μάτια. Μια ομάδα που κανένας δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί και προίκιζε κάθε αντίπαλο με πολλά τέρματα. Η ομάδα που πίστεψαν, όχι μόνο οι οπαδοί της αλλά όλοι, ότι θα είναι η φετινή πρωταθλήτρια. Κι όμως, εκεί που πήγε να σπάσει το ρεκόρ των συνεχόμενων διπλών εκτός έδρας, σκάλωσε. Σε ένα σχετικά «εύκολο» παιχνίδι, δέχτηκε την ήττα (με τη βοήθεια βεβαίως εξωτερικών παραγόντων) και από κει και πέρα άρχισαν τα παρατράγουδα. Αυτό που βλέπαμε στο γήπεδο μετά δεν ήταν ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ και γενικότερα, δεν μπορεί να αποκαλείται αυτό το μπουρδέλο πρωτάθλημα. Από τη μια βλέπαμε 11 παίχτες να σέρνονται και από την άλλη, τους τύπους με τα μαύρα να παίζουν με την νοημοσύνη μας. Έπεσαν οι μάσκες βλέπετε μπήκαν τα μεγάλα μέσα. Άλλαξαν κανονισμοί, έπεσαν νόμοι για να βολευτούνε μερικοί, έκλεισαν τα μάτια οι αρμόδιοι κλπ. Αλλά πέρα απ’ αυτό, τι έγινε με εκείνο το ποδόσφαιρο που παίζαμε; Το ξέχασαν οι παίχτες μας σε μια μόλις στιγμή; Έφυγε ο Απρίλης και πάνε δυο μήνες τώρα να πανηγυρίσουμε νίκη. Και να ‘ταν μόνο αυτό; Εδώ και 5 αγωνιστικές δεν καταφέραμε να βάλουμε την μπάλα στα δίχτυα. Η μέχρι και την περασμένη αγωνιστική, ομάδα με την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος! Και έρχεται ξανά εδώ το ερώτημα: Χάσαμε το πρωτάθλημα μέσα στο γήπεδο, ή έξω απ’ αυτό;

Δεν περιμένω να απαντηθεί βέβαια από κανένα αυτό το ερώτημα σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις. Αλίμονο! Τέτοιο είναι το σύστημα πια που κρύβει καλά τις βρωμιές και ακόμα όταν κάποιος προσπαθήσει να τις βγάλει προς τα έξω, το σύστημα απλά τον καταπίνει. Έτσι δουλεύουν όλα στις μέρες μας. Πόσο μάλλον το ποδόσφαιρο που ίσως να είναι το μεγαλύτερο χρηματιστήριο στον κόσμο πλέον. Με τους πιο ματσωμένους επιχειρηματίες να έχουν διεισδύσει σ’ αυτό και το μεγαλύτερο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος να γίνεται στα σωματεία!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έρχομαι στο εγώ μου. Εγώ που δεν έχω χέρι σε όλα αυτά, γιατί νιώθω τόσο περίεργα; Γιατί πέρα από την απογοήτευση μου και την πίκρα μέσα μου, νιώθω προδομένος και ξεγελασμένος; Γιατί δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά σε κάποιο φίλο ή γνωστό, όταν με ρωτάνε αν αυτό που κάνω τελικά αξίζει;

ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ, όνομα βαρύ σαν ιστορία. Κι όμως, δεν είδα κανένα από όλους αυτούς που την απαρτίζουν να την σέβεται έστω και στο ελάχιστο. Είδα προέδρους να κλέβουνε το σωματείο, άλλους να το χρησιμοποιούν για δικά τους συμφέροντα και άλλους ασυναίσθητα να το κακοδιαχειρίζονται και να το εγκαταλείπουν στο τέλος με τεράστια χρέη. Είδα παίχτες να τελειώνουν τους αγώνες χωρίς ίχνος ιδρώτα στη φανέλα τους, άλλους να τα πίνουν έξω και να ξοδεύουνε χιλιάδες πριν τον αγώνα και άλλους σαν ηθοποιούς για λίγα λεφτά να σκύβουν για να περάσει ο αντίπαλος ή ακόμα χειρότερα, να φοράνε την φανέλα του αντίπαλου. Είδα οπαδούς να εξαγοράζονται για την στήριξη τους σε συγκεκριμένα πρόσωπα και άλλους να ρουφιανεύουνε αδέλφια νομιζόμενοι ότι κάνουν το καλό, ενώ στην ουσία είναι συνένοχοι με αυτούς που ζημιώνουν το σωματείο.

Όπως και να ‘χει όμως, εγώ σαν αγνός οπαδός αυτού του σωματείου, έχω την συνείδηση μου καθαρή. Γιατί ποτέ μου δεν έσφιξα το χέρι προέδρου, γιατί ποτέ μου δεν ζήτησα αυτόγραφο από παίχτη ούτε φώναξα ποτέ κάποιο όνομα από τη κερκίδα όταν άλλοι πανηγύριζαν γκολ και το σημαντικότερο, γιατί ποτέ μου δεν εξαγοράστηκα από κανένα . Έγινα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ γιατί οι γονείς μου, μου μιλούσαν για την Αμμόχωστο και δάκρυζαν. Έγινα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ γιατί όπου πάω κουβαλάω πάντα την προσφυγιά μαζί μου σαν μαγκιά και σαν ασπίδα στην υποκουλτούρα της κοινωνίας αυτής. Έγινα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ για όλους αυτούς που θυσίασαν τις ζωές τους, για μια ιδέα. Δεν έγινα για κανένα μυθικό πρόσωπο και για κανένα πολυπόθητο τρόπαιο.

Αθροίζοντας τα όμως όλα αυτά, δεν ξέρω το αποτέλεσμα. Είναι λες και χάλασε η υπολογιστική. Αξίζει να πολεμάς για αυτή την ιδέα, που στην πραγματικότητα έχει χαθεί μέσα στα εκατομμύρια; Κανένα ίχνος σεβασμού, κανένα ίχνος αξιοπρέπειας. Έχω να πω ότι τους μόνους γνήσιους και αληθινούς υπερασπιστές αυτής της ιδέας, τους γνώρισα στο πέταλλο. Ο Σύνδεσμος που πολλοί κατακρίνουν, πλέον για μένα είναι ο μόνος λόγος να συνεχίσω αυτό που κάνω. Γιατί τουλάχιστον ξέρω ότι υπάρχουν τελικά κάποιοι που σέβονται και αγαπούν αυτό το σωματείο και το δείχνουν κάθε βδομάδα. Τίποτα άλλο για μένα πλέον δεν υπάρχει.

To άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA
21 May 2013ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

Η ενότητα των γνωστών αγνώστων

 Γενική Συνέλευση Μάιος 2013, για πολλούς ίσως μια ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα. Έχουμε να λέμε λοιπόν για 13 εκατομμύρια χρέος και το πέρας ακόμα μιας αποτυχημένης χρονιάς από όλες τις απόψεις. Μια ομάδα που δεν θυμίζει καθόλου Ανόρθωσις, έναν σύλλογο που δεν φέρνει τίποτα πλέον από την πλούσια κληρονομιά του και παράγοντες που δεν μπορούν ούτε τον εαυτό τους πλέον να πείσουν. Όλοι αναρωτιούνται λοιπόν το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, το πώς πάψαμε να θυμίζουμε Ανόρθωσις. Τελικά η ζημιά των δήθεν πολιτισμένων με τα κουστούμια είναι περισσότερο από ότι κανείς θα ανέμενε. Και όταν λέμε για τους κύριους με τα κουστούμια εννοούμε και για τους “δικούς μας” αλλά και για τους άλλους. Για αρκετούς η Ανόρθωσις είναι κάτι χειροπιαστό, κάτι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για δική τους ωφέλεια. Αυτοί είναι οι γνωστοί άπληστοι που δεν θα αφήσουν τίποτα ανεκμετάλλευτο. Χάριν στην Ανόρθωσις έχουν πάρει θέσει καίριες και τα έχουν εξοικονομήσει και ούτε καν την υποχρέωση να την υποστηρίξουν μέσων των θέσεων τους (στην ΚΟΠ ίσως, λέμε τώρα) δεν την νιώθουν. Αρκετοί είναι εκεί αναζητώντας την προσωπική τους προβολή, την δημοσιότητα και την παρουσίαση τους ως σωτήρες, η τελευταία δήθεν ελπίδα του σωματείου. Χάρη στην Ανόρθωσις έχουν καταφέρει να γίνουν γνωστοί στην κοινωνία, να δικτυωθούν και να τα εξοικονομήσουν γύρω από μιαν ιδέα που κάθε άλλο από δημόσια προβολή έπρεπε να αντικατοπτρίζει. Άλλοι, μπορεί και άθελα τους και χωρίς σκοπιμότητα, δεν έχουν την παραμικρή γνώση στα περί διοίκησης και οργάνωσης φέρνουν την κακομεταχείριση του και αυτοδιάλυση του συλλόγου μας. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι άμα οι “δικοί” μας βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση δεν μπορούμε να αναμένουμε τίποτα διαφορετικό από τους εξωτερικούς παράγοντες που χρόνο με τον χρόνο μας αποδεικνύουν πόσο δίκαιο έχουμε για την αντιμετώπιση που τυγχάνει το σωματείο μας.

Μετά από όλα αυτά μας λένε για ενότητα, αυτοί που φρόντισαν να εξαλείψουν την παραμικρή της ύπαρξη με τις ενέργειες τους. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί είναι τα ίδια άτομα που θα τα δεις κάθε χρόνο να απέχουν πλέον από τα δρώμενα του σωματείου. Είναι αυτοί που έχουν φτάσει να κάνουν την ατελείωτη ζημιά και τολμάνε να μιλάνε για ενότητα, ενότητα για ένα πράγμα το οποίο παρατήσανε εδώ και καιρό. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι η Ανόρθωσις έχει καταφέρει να ενώσει ανθρώπους υπό διάφορες έννοιες κατά το πέρασμα των χρόνων. Κάποιοι έχουν ενωθεί κάτω από αυτήν με την διεκδίκηση όσου δυνατών περισσότερου συμφέροντος, χάρη στα βρόμικα λεφτά στα καλά κρυμμένα μυστικά γραφεία τους γραφεία, τις μίζες από συμβόλαια τα οποία μόνο οι ίδιοι ξέρουν και γύρω από παρασκήνια και σκευωρίες. Αυτοί ενώθηκαν μαζί για το δικό τους συμφέρον και για να ρουφήξουν ότι απόμεινε πλέον υπαρκτό.Υπάρχουν άλλοι που ενώθηκαν γύρω από πρόσωπα. Αυτούς τους προσωπολάτρες θα τους δεις σε κάθε αποτυχία σε κάθε στραβοπάτημα να υμνούν τους θεούς τους έχοντας τους πιο πάνω από την ίδια τους την ιδέα. Αλήθεια είναι να απορεί κανείς πως γίνετε ένας κρίκος από την αλυσίδα να αγαπηθεί και να θεωρείται πιο σημαντικός από την ίδια την αλυσίδα. Αυτά τα άτομα αρέσκονται λοιπόν στην παρελθοντολογία και θεοποίηση των ηρώων τους. Ποιος βέβαια θα μπορούσε να ξεχάσει τους λεγόμενους οπαδούς της νίκης και των τίτλων. Είναι αυτοί που στις λύπες θα την αφήσουν μόνη, είναι αυτοί που στα άσχημα θα πουν ότι πλέον σοβαρευτήκανε και δεν ασχολούνται πλέον με τέτοια, είναι αυτοί που στα σκούρα θα αλλάξουν και ομάδα άμα λάχει. Στις χαρές όμως θα ενωθούν και αυτοί και δεν θα δυσκολευτείς να τους αναγνωρίσεις. Θα είναι από τους πρώτους που θα προβάρουν μπροστά αφού θα τους διακατέχει περηφάνια για κάτι που λίγους μήνες πριν έφτυναν και παράτησαν αβοήθητο. Εμείς όμως μάθαμε αλλιώς, γιατί βλέπεις υπάρχουν και αυτοί που με το πέρασμα των χρόνων κρατούν άσβεστη την πίστη τους και αδιάκοπη την πραγματική τους αγάπη αποδεικνύοντας ακράδαντα τι ακριβώς υποστηρίζουν. Η ένωση μας εμάς έρχεται κάτω και μόνο από την ΔΙΚΙΑ μας Ανόρθωσις. Εμείς ενωνόμαστε και από τα πιο απλά πράγματα που μας δίνουν την πραγματική περηφάνια του Ανορθωσιάτη και την μαγκιά του Αμμοχωστιανού. Εμείς ενωνόμαστε γύρω από μια φωτογραφία τις Αμμοχώστου στο τοίχου του σπιτιού μας, ενωνόμαστε γύρω από τα λόγια του παππού μας στο άκουσμα τις λέξεις Ανόρθωσις, ενωνόμαστε από τα δάκρια μας όταν λέμε το “Χώμα που Περπάτησα”, ενωνόμαστε γύρω από το πρώτο γαλανόλευκο κασκόλ που έχουμε κρεμασμένο στον τοίχο, από την ξεθωριασμένη ριγέ φανέλα στο ερμάρι, από τα εισιτήρια που έχουμε φυλαγμένα στο συρτάρι και από τις άπειρες εθνικές επετείους που έχουν πινελιές Ανορθωσιάτικες. Ενωνόμαστε κάθε βδομάδα από την αύρα της φωνής μας, τα χιλιόμετρα που έχουμε διανύσει για την αρρώστια μας, την μπύρα που έχουμε μοιραστεί πριν μπούμε στο πέταλο, τα σημάδια στο σώμα μας που οφείλονται στην απόπειρα μας να μπούμε με όπιο τρόπο δυνατόν στο γήπεδο να δούμε Ανόρθωσις, από το χορό που ρίχνουμε στα τσιμέντα στο ρυθμό του τυμπάνου, από την μυρωδιά του μπαρουτιού γύρω μας την ώρα που υμνούμε τα χρώματα μας. Αλήθεια αυτή η λίστα θα μπορούσε να ήταν ατελείωτη, απλά αν δεν είσαι ένας από μας δεν μπορείς να μας νιώσεις, δεν μπορείς να μας φτάσεις πόσο μάλλον να μας καταλάβεις. Ποτέ μας δεν ζητήσαμε ούτε τίτλους ούτε διακρίσεις, για μας η Ανόρθωσις είναι πιο πάνω από κάθε διάκριση και κάθε τίτλο. Απαίτηση μας όμως είναι να βλέπουμε μιαν Ανόρθωσις αγνή μέσα και έξω από το γήπεδο. Μιαν Ανόρθωσις αποτελούμενη από μια διοίκηση που έχει μοναδικό στόχο την υποστήριξη των δικαιωμάτων του σωματείου μας μακριά από οποιονδήποτε συμφέρον και προαποφασισμένο γεγονός. Μια Ανόρθωσις αποτελούμενη από παίκτες που ξέρουν ότι βρίσκονται στο πιο ιστορικό σωματείο της νήσου, έχοντας σε γνώση τι πέρασαν οι πρόγονοι μας για να διατηρηθεί το σήμα που φοράνε στο στήθος στις επόμενες γενιές. Παίκτες που ξέρουν ότι δεν παίζουν απλά σε μιαν ομάδα αλλά σε κάτι που ταυτίζετε με την εθνική μας περηφάνια, με αγώνες πολλών ετών, με μιαν πόλη εγκαταλελειμμένη και μιαν ιστορία και προσφορά ατελείωτη. Μιαν Ανόρθωσις με ένα τεχνικό τιμ που θα μπαίνει στο γήπεδο ξερώντας ότι τα χρώματα μας πρέπει να αναδεικνύονται πάντα νικητές ή τουλάχιστο να δρουν σαν νικητές και μιαν Ανόρθωσις που θα διατηρήσει το ανάστημα στον κόσμο της κάτω από την κατάρα της προσφυγιάς. Αυτά είναι που θα κρατήσουν την Ανόρθωσις ψηλά στα ιδεώδη μας όσο χαμηλά και να βρίσκετε σε οποιονδήποτε βαθμολογικό πίνακα. Στις καρδίες μας πάντα η Ανόρθωσις μας θα είναι πρώτη φτάνει να μην χαθούν όλα αυτά που έδρευαν την ίδρυσης της από την αρχή! Ζητάτε συνεχώς λύσεις στα οικονομικά μας προβλήματα, έχετε άραγε σκεφτεί τι θα ήθελε ο πραγματικός Ανορθωσιάτης να κάνετε; Έχετε ποτέ σας υπολογίσει τον πραγματικό Ανορθωσιάτη πριν από κάποιαν απόφαση σας; Πιστεύετε ότι τα μέλη της Γενικής Συνέλευσης εκπροσωπούν όλο τον κόσμο; Για σας η Ανόρθωσις είναι αυτοί που μπορούν και σας το δείχνουν έμπρακτα με τις εγγραφές μελλών και με τις εισπράξεις που κάνετε από αυτούς. Η Ανόρθωσις είναι κάτι περισσότερο από επιταγές, μετρητά, θέσεις σε συνεδρίες, σωματικά γεμάτες μόνο καρέκλες, λόγια άσκοπα και τοποθετήσεις που δεν βγαίνουν από την καρδιά. Αν θέλετε να δείτε τι σημαίνει Ανόρθωσις απλά κοιτάξτε γύρω σας στην καθημερινότητα σας. Ανόρθωσις είναι τα πρώτα βρεφικά ρούχα νεογέννητου ντυμένα στα μπλε, Ανόρθωσις είναι τα παιδάκια που κλαίνε από ζήλια και τραβάνε τον πατέρα τους δείχνοντας τους το πέταλο που είναι γεμάτο όμοιους πιστούς της, Ανόρθωσις είναι η πρώτη ζωγραφιά ενός φοίνικα κάποιου 5χρονου στο νηπιαγωγείο, Ανόρθωσις είναι τα μπατίρια που μετράνε τα κέρματα τους για να πάρουν έναν εισιτήριο, Ανόρθωσις είναι τα αλάνια που θα δεις να σκαρφαλώνουν και να τρυπώνουν από το πουθενά για να πάρουν μια τζούρα από Φοίνικα, Ανόρθωσις είναι οι μάγκες με παραλλαγή που τρέχουν στον δρόμο περήφανοι με την σκέψη ότι θα την ξαναδούν, οι μαγαζάτορες που βάζουν λουκέτο για πάρτη της, οι 40ρηδες που σαν μικρά παιδιά φτάνουν εκστασιασμένοι στην κερκίδα, η τρίτη ηλικία που θυσιάζει την σύνταξη της για την σωτηρία της. Αυτοί λοιπόν είναι η Ανόρθωσις, αυτοί είναι οι άγρυπνοι φρουροί της, οι γνωστοί άγνωστοι. Όσο και αν δεν μας χωνεύεται λοιπόν, όσο και αν δεν χωράμε στην δική σας κατηγορία των “αθάνατων” εμείς θα είμαστε εδώ, περήφανοι, ωραίοι, δυνατοί και πάνω από όλα περιφρονητές της δικής σας κουλτούρας έχοντας όπλο μας κάτι που δεν θα αποχτήσετε εσείς ποτέ, την ΔΙΚΙΑ μας Ανόρθωσις! Ένας ακόμα γνωστός άγνωστος, ένας οπαδός χωρίς ταυτότητα Ultras Famagusta `08 Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA
16 April 2013ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

Έξω από την πόρτα μας

Ήταν ένα άρθρο που είχα γράψει περίπου δύο χρόνια πριν, σχετικά με αυτό το τραγούδι. Ένα τραγούδι που σου αφυπνίζει έντονα συναισθήματα κάθε φορά που το ακους και που δεν σου επιτρέπει να ξεχνάς το ποιός είσαι και που ανήκεις. Ένα τραγούδι διαχρονικό που όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο επίκαιρο. Το προηγούμενο μου άρθρο κάπου πρέπει να χάθηκε. Κάποιοι από σας θα το ‘χουν διαβάσει. Παρ’ όλα αυτά να ‘μαι πάλι απόψε, δύο χρόνια αργότερα να το συνεχίζω. Μια τέτοια μεγάλη νύχτα ήταν και τότε, γεμάτη σκέψεις και προβληματισμούς. Από εκείνα τα βράδια που μοιάζουν ατέλειωτα, στον ίδιο ρυθμό χαμένος. Με το ίδιο τραγούδι να παίζει ξανά και ξανά και να φέρνει θύμισες του παρελθόντος στο μυαλό μου.

Την πρώτη φορά που ένιωσα την ανάγκη να γράψω, ήταν σε εκείνη τη φάση που ακους την πόρτα να χτυπάει συνέχεια. Όταν νιώθεις τόσο έντονα τον κλοιό να στενεύει. Καθώς αντιλαμβάνεσαι την στενή παρακολούθηση που γίνεται γύρω από το άτομο σου, με το που πατάς το πόδι σου στο γήπεδο. Το φταίξιμο φυσικά, δικό σου. Εσύ τους έδωσες το δικαίωμα να ανακαλύψουν την ταυτότητα σου. Πάντα ήξεραν το ποιός είσαι βέβαια, όπως και τον καθένα που συμβαδίζει δίπλα σου, αλλά δεν είχαν αυτό το κάτι που χρειάζονταν για να σκηνοθετήσουν το «έργο» τους. Μέσα σε μια από εκείνες τις στιγμές που θολώνει το μυαλό λοιπόν, ξέσπασες χωρίς να προστατευτείς απ’ αυτούς. Κάπως έτσι, άρχισε να γράφεται η μετέπειτα πορεία σου μ’ αυτούς να είναι πια μέρος της ζωής σου.

Εκεί είναι που νιώθεις πραγματικά την καταπίεση αλλά και την βρωμιά συνάμα, του συστήματος που σε περιβάλλει. Ξέρεις πλέον ότι ο δικηγόρος σου, θέλει να τα ‘χει καλά με σένα και την εισαγγελέα. Αφού δεν είχες τα πολλά λεφτά να του πλασάρεις, δεν υπήρχε λόγος να χαλάσει τις μεταξύ τους «καλές σχέσεις». Θα σε κάνει να ομολογήσεις, αφού πρώτα η εισαγγελέα τροποποιήσει τις κατηγορίες σου βάση αυτών που συμφώνησαν με το δικηγόρο σου. Κι εσύ ας ξέρεις ότι το παιχνίδι είναι στημένο, δεν μπορείς να αρνηθείς. Αφού στην αίθουσα παρουσιάζονται και κάποιοι ακατονόμαστοι σαν μάρτυρες, που κάποιοι «άλλοι» τους έβαλαν πάνω. Εσύ μπορεί να μην τους έχει ξαναδεί, ούτε αυτοί εσένα, αλλά δεν έχει σημασία. Εσύ ξέρεις ότι θα πρέπει να τους νικήσεις πάνω στο σαπισμένο ειδώλιο, που κακά τα ψέματα φαντάζει άνιση και επικίνδυνη μάχη. Ο λόγος ενός «αλήτη» στην κοινωνία μας βλέπετε, δεν μπορεί να υπερισχύσει μπροστά τους. Πόσο μάλλον όταν είναι και πολλοί, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ζόρικα. Παράλληλα εσύ ξέρεις ότι η τσέπη σου δεν σου επιτρέπει να το πάρεις και πολύ μακριά, με τους χρυσοπληρωμένους υπερασπιστές της δήθεν δικαιοσύνης. Κάπου εδώ λοιπόν, ανοίγεις το στόμα σου και λες «παραδέχομαι» και ας μην έχεις κάνει αυτά που κατηγορήσε. Έτσι κι αλλιώς, ο δικαστής που σε έχει ενώπιον του δεν είναι αυτός που θα σου βάλει την ποινή. Θα πάρει τηλέφωνο να συμβουλευτεί εκείνους τους «άλλους», οπότε εκείνοι θα αποφασίσουν την μοίρα σου. Στην τελική, μηδαμινό ρόλο παίζει το ποιό ήταν το «έγκλημα» σου, αφού αυτό που θέλουν να σου κάνουν θα το κάνουν χωρίς να τους εμποδίσει κανένας μάλιστα.

Πάει αυτό όμως, η ζωή συνεχίζεται. Εσύ αρνήσε να κάνεις πίσω επειδή αυτοί σε ανάγκασαν και συνεχίζεις το δρόμο σου. Αλλάζοντας όμως αρκετά πράγματα που δεν θα σε αφήσουν να πέσεις πάλι θύμα στα σχέδια τους. Είτε αυτό έχει να κάνει με την εικόνα που δείχνεις προς τα έξω, είτε με τον τρόπο δράσης σου. Παραμένεις ναι μεν ο ίδιος αλλά πλέον με πολλές επιφυλάξεις δε, μιας και είσαι ήδη στο στόχαστρο τους. Έτσι, την βγάζεις με άκρως μυστικοπάθεια, ανοίγοντας το στόμα σου για να πεις μόνο αυτά που πρέπει να πεις, σκύβοντας το κεφάλι μπροστά στις κάμερες, φορώντας την κουκούλα όταν «βρίζεις» το σύστημα και ό,τι το αποτελεί και πάει λέγοντας.

Πάνω στην ατυχία σου όμως, θα ‘ρθει και η επόμενη γκάφα, η τελειωτική. Όταν εκείνο το κάτι δεν υπολόγισες καλά και δεν έκανες σωστά αυτά που έπρεπε, θα σε στριμώξουν μια και καλή αυτή τη φορά. Όπως λέει και το τραγούδι, «τότε το κάθε μέρος είχε το ρουφιάνο του, τώρα ο καθένας έχει ένα μπάτσο πάνω του», έτσι και τώρα. Έρχεται να συμβάλει στην δική σου καταδίκη και να κάνει το δικό τους «έργο» ακόμα πιο εύκολο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν σου δίνονται περιθώρια διαφυγής. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, σ’ έχουν στήσει στο τοίχο και εσύ δε μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Όταν την προηγούμενη φορά δεν σου δόθηκαν οι ευκαιρίες να διεκδικήσεις την δικαίωση σου, πόσο μάλλον τώρα σε αυτό το σημείο! Είσαι με δεμένα χέρια στο ίδιο έργο θεατής. Γι’ αυτό αναγκάζεσαι απλά να φύγεις μακριά. Αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις τελικά αυτό που αγάπησες όσο τίποτα άλλο και πολέμησες για τόσα χρόνια. Δεν μπορείς να τους επιστρέψεις να σε εκμεταλλευτούν για άλλη μια φορά, για να ικανοποιήσουν το συγχυσμένο εγώ τους. Θέλουν να θυματοποιήσουν εσένα τον μικρό και ανυπεράσπιστο, για να προβάλουν έτσι προς τα έξω μια σωστή κοινωνία που προωθεί την δικαιοσύνη και την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους πολίτες της. Κι ας μην υπάρχει ίχνος τιμιότητας και σεβασμού στην κοινωνία μας στην πραγματικότητα, κάποιοι πρέπει να την πληρώσουν για να θαφτεί βαθιά η αλήθεια. Αυτοί που την πληρώνουν πάντα, οι επαναστάτες, αυτοί που λένε τα πράγματα με το όνομα τους. Αυτοί που δεν φοβούνται να κρύψουν το πρόσωπο τους και αυτοί που κοιτάνε όλους τους ξεπεσμένους στα μάτια. Αυτούς θέλουν να συμμαζέψουν, αλλά δεν θα τα καταφέρουν γιατί πλέον γεννιούνται πολλοί.

«Γυρνάνε, έξω από τη πόρτα μας οι μπατσοι τριγυρνάνε» ξανά και ξανά. «Που να ‘ναι αυτή η παράξενη σκιά που κυνηγάνε;» Λοιπόν αδέλφια μου, κάποιοι από μας θα πρέπει να χαθούν πλέον από την επιφάνεια, γιατί τους την έχουν καλά στημένη. Δεν μπορούν να καλυφθούν άλλο πια και γι’ αυτό πρέπει να μην εμφανιστούν ξανά στα γνωστά λημέρια. Όπως και σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν θύματα. Θα είναι όμως εκεί όταν χρειαστεί, αντίκρυ με τη φωτιά, για να πολεμήσουν πλάι με τα αδέλφια τους την αδικία και την μπόχα που μας έχει καταβάλει. Με περισσότερο μίσος αυτή τη φορά και κάθε επόμενη. Θα σκάνε πάντα νύχτα, όπου οι σκιές τους θα γίνονται ένα με το σκοτάδι και δεν θα μπορείς να τις διακρίνεις. Για να μην μπορούν να τις εντοπίσουν «αυτοί που τις κυνηγάνε». Άλλωστε, «μόνοι τους φτιάξαν τις σκιές που κυνηγάνε». Γι’ αυτό και είναι παράξενες αυτές οι σκιές. Σχηματίζονται μόνο στο σκοτάδι καμιά φορά, στο φόντο μιας φωτιάς. Μιας φωτιάς που δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ, αλλά θα φουντώνει όλο και πιο πολύ, από τις ολοένα και περισσότερες παράξενες σκιές που θα εμφανίζονται άξαφνα από το πουθενά.

ΥΓ : Στο άρθρο δεν χρησιμοποιείται υποκείμενο σε πολλές προτάσεις, αφού αφήνεται να νοηθεί. Ωστόσο, υποκείμενο σε αυτή τη περίπτωση αποτελούν όλοι αυτοί που ανήκουν στο «σύστημα».

  https://www.youtube.com/watch?v=f6B-PBfkCyo
Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA

17 September 2012ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑRead more...

Αφού μας θέλετε, θα γίνουμε

Μιλάω εκ μέρους μιας αισχρής μειοψηφίας που τρώει τα λύματα της οργανωμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας η οποία λειτουργεί βάση ενός καλοστημένου σχέδιου, βασισμένο σε ένα μεγάλο παραμύθι που η απάτη μοιάζει να ‘ναι τρόπος ζωής για κάποιους. Τα ΜΜΕ ποτίζουν καθημερινά την κοινή γνώμη με ψέμα γιατί μέσα στην όλη σαπίλα, κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη. Πρέπει κάπως να καλύψουν τα εγκλήματα τους που βγαίνουν στην επιφάνεια. Γι’ αυτό πάντα κάποιος πρέπει να καθαρίζει τα σκατά τους. Στις πλείστες περιπτώσεις βέβαια, ψάχνουν για θύματα τα οποία ήδη έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Εδώ η μπάλα έρχεται σε μας. Σε εμάς τους οπαδούς. Και λερωμένη η φωλιά μας γιατί πέσαμε στην παγίδα τους. Με δεμένα τα χέρια πλέον και κλειστό το στόμα, διαδραματίζουμε ρόλο κομπάρσου στο παιχνίδι.

Το ποδόσφαιρο αναμφισβήτητα αποτελεί ένα αναπόσπαστο μέρος του συστήματος. Μέσα απ’ αυτό έχεις μια γενική εικόνα της ανάλογης κοινωνίας. Πάνω στις κερκίδες ξεχωρίζεις τους ματσωμένους από τους μεροκαματιάριδες, τα πρόβατα απ’ αυτούς που δείχνουν την αντίσταση τους με κάθε τρόπο, τους βολεμένους απ’ αυτούς που έχουν ελεύθερο πνεύμα και συνείδηση κ.λπ. Απ’ την άλλη, πίσω απ’ τα γυαλιά κάπου ψηλά βλέπεις το κάθε λαμόγιο που παίρνει τα μύρια και στο χορτάρι βλέπεις τους ηθοποιούς που παίρνουν ό,τι απομένει. Ανάμεσα τους και κάτι μισθωτοί που βολεύονται κι αυτοί όπως να ‘ναι σε αυτή την ανακατοσούρα. Βέβαια, πίσω απ’ όλα αυτά πάντα κρύβεται κάτι μεγάλο. Μια διευθαρμένη ομοσπονδία, που αποτελεί την Oxford Street του ποδοσφαίρου, όπου το κέρδος ταυτίζεται με το στοίχημα και ο νικητής με την μεγαλύτερη κομπίνα. Με πιο απλά λόγια, μέσα στο μικρό κόσμο του ποδοσφαίρου βλέπεις την κατάντια του κάθε κράτους.

Κύπρος του 2012: οικονομική κρίση, διευθαρμένοι κρατικοί φορείς, πολιτική αστάθεια, κοινωνική διαφθορά, απλήρωτα εγκλήματα που έχουν να κάνουν με υψηλόβαθμα στελέχη του κράτους (βλέπε έκρηξη στο Μαρί) και τόσα άλλα προβλήματα που μαστίζουν τον τόπο μας. Ωστόσο, όλοι τους την βγάζουν λίγο πολύ καθαρή και η ίδια κασέτα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Σε ένα σύστημα που πέφτει μέρα με τη μέρα, η βρωμιά ξεπλένεται πάνω σ’ αυτούς που μένουν εκτός, στους μικρούς και ανύμπορους: στους πολίτες της τρίτης τάξης. Μιας τάξης που έτσι κι αλλιώς, δεν νοιάζεται κανείς. Μιας τάξης που χάνεται μέσα στο κοινωνικό χάσμα. Μέσα σε αυτή την άθλια κατάσταση λοιπόν, τον περασμένο Αύγουστο όλοι αυτοί βρήκαν μια μικρή φλόγα για να σβήσουν και να κάνουν τη βρωμοδουλειά τους. Φυσικά, όταν σβήνει η φλόγα μένει στάχτι. Στάχτι που έριξαν για άλλη μια φορά στα μάτια του κόσμου για να τον αποβλακώσουν. Με αφορμή τα επεισόδια στο ευρωπαϊκό, φυλάκισαν επτά οπαδούς της ομάδας μας, πολίτες της κυπριακής δημοκρατίας, χαρακτηρίζοντας τους ως εγκληματίες και επικύνδυνους για την κοινωνία μας. Το δάσος όμως καίγεται και η φωτιά πλέον είναι ανεξέλεκτη. Αυτή η φλόγα δεν είναι τίποτα μπροστά στην έκταση της φωτιάς.

Μέσα σε διάστημα ενός μόλις μήνα, όλοι όσοι συνελήφθησαν καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, χωρίς καμία εξαίρεση. Τι κι αν δεν είχες κάνει το παραμικρό παράπτωμα στην ζωή σου, τι κι αν δεν είχες εμπλακεί στα επεισόδια εκείνη τη μέρα και απλά στάθηκες μπροστά για να αποτρέψεις τα χειρότερα, τι κι αν ήσουν δεκαεννιά χρονών παιδί, τι κι αν ήσουν τριανταεπτά χρονών και πατέρας τριών παιδιών, τι κι αν η οικογενειακή σου κατάσταση δεν ήταν και η καλύτερη, δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Έπρεπε να σε χώσουν μέσα, ήσουν εγκληματίας για τους νόμους τους. Την ίδια ώρα που στο δικαστήριο υπάρχουν υποθέσεις όπως η πενταπλή φολοφονία στην Αγία Νάπα και φυσικά, η έκρηξη στο Μαρί. Κανένας δολοφόνος δεν έχει καταδικαστεί ακόμα, κανένας δικαστής δεν βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη. Αντ’ αυτού δολοφόνοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι στους δρόμους μας και κάποιοι μάλιστα προεδρεύουν το κράτος μας. Ενώ από την άλλη οπαδοί «εγκληματίες», περνούν τις ώρες τους ρωτόντας τον εαυτό τους τι δουλειά έχουν δίπλα απ’ όλους αυτούς τους τύπους που τους περιτρυγυρίζουν, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους που είναι κλεισμένοι. Και σαν να μην έφταναν αυτά, να βλέπεις στις ειδήσεις τα πρώτα θέματα να ασχολούνται με αυτές τις καταδίκες περί χουλιγκανισμού για βδομάδες.

Δεν θα το προσπεράσουμε έτσι απλά όμως αυτό. Το τελευταίο έγκλημα τους, γιατί περί εγκλήματος του συστήματος μας πρόκειται, πρέπει να μας αφυπνίσει όλους. Επτά αδέλφια μας πληρώνουν αυτή την στιγμή το τίμημα της σάπιας κοινωνίας μας. Είναι καιρός για μια καθολική αντίδραση που θα τους χαλάσει τα σχέδια. Ανέκαθεν μας βλέπουν σαν πιόνια χωρίς μιλιά και δύναμη, αλλά ως εδώ, δεν θα το ανεχτούμε άλλο. Τουλάχιστον αυτοί που έχουν αξιοπρέπεια μέσα τους, που θέλω να πιστεύω όλοι μας. Ξεχωρίστε από την αγέλη των προβάτων και πάψτε να ακούτε τις οδηγίες των βοσκών. Πιστέψτε στους εαυτούς σας, νιώστε το αίσθημα της ελευθερίας, αφήστε την οργή σας να εκδηλωθεί και η δίψα σας για δικαιοσύνη θα σας καταστήσει έτοιμους για τον πόλεμο. Μόνο έτσι θα μας πάρουν στα σοβαρά. Όταν μια μέρα καταφέρουμε αυτή τη συσπείρωση, θα επέλθει η δικαιοσύνη και η λύτρωση συνάμα, με το ξημέρωμα της επόμενης μέρας.

Σε ένα πόλεμο όμως, πάντα θα υπάρχουν θύματα. Κι άλλα αδέλφια θα γευτούν την εξουσία τους με άδικες καταδίκες. Αλλά χωρίς θυσίες δεν κερδίζεται τίποτα. Γι΄αυτό και μεις, θα παίξουμε το παιχνίδι τους, αλλά όπως μας έπαιζαν αυτοί τόσα χρόνια: βρώμικα! Αφού ελέγχουν το φως, θα κτυπάμε στο σκοτάδι! Αφού προσέχουν τα σπίτια τους, θα τους βρίσκουμε στο δρόμο! Αφού μας στερούν χρόνια από τη ζωή μας επειδή τους το επιτρέπουν οι συγκυρίες, θα τους αφήνουμε πάνω τους ανεξήτηλα σημάδια που θα θυμούνται μια ζωή! Αφού μας θέλουν να κοιμόμαστε, θα είμαστε πάντα ξύπνιοι. Κι αν αυτό είναι αδύνατον, ο ύπνος του αδίκου δεν θα μας κοιμίσει ποτέ ξανά! Και μετά τι; Θα μας βάλουν όλους φυλακή; Θα πρέπει να αρχίσουν από τώρα τα έργα για να τις μεγαλώσουν, γιατί σε λίγο δεν θα χωράει άλλους. Όταν επιτέλους γίνουμε όλοι μια γροθιά, θα ψάχνουν τρύπες να κρυφτούν. Και τότε, όταν ‘ρθούμε εμείς στην θέση τους και αναλάβουμε την κατάσταση, θα τους τιμωρήσουμε όπως τους αρμόζει για όλα αυτά τα εγκλήματα που έπραξαν στο πέρας των χρόνων.

Ποτέ μας δεν θα φιλιώσουμε με τον τρόπο ζωής που μας πλασάρουν και ούτε θα εγκλοβιστούμε μέσα στην αγχώδης ρουτίνα της καθημερινότητας. Σε αυτό τον κόσμο τον χιλιομπαλωμένο, εμείς θα βαδίζουμε πάντοτε αντίθετα από τους υπόλοιπους. Θα κρατάμε πάντα αναμμένη τη φωτιά μας γι’ αυτούς που μας πολεμάνε και θα φυλάμε καλά την περηφάνια μας, να μη χαθεί στους καιρούς. Δεν μας φοβίζουν οι νόμοι τους, κάθε άλλο. Μας κάνουν πιο δυνατούς. Το μίσος μας οργιάζει και το αντικρίζουν στο βλέμμα μας. Οι  ψυχές μας δεν θα ησυχάσουν αν δεν πάρουμε την εκδίκηση μας. Ούτε ένα βήμα πίσω μάγκες. Δεν είναι καιρός τώρα για λιποτάκτες. Στους δειλούς μόνο ταιριάζει η φυγή.

Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA