Τα τραγελαφικά που όλοι παρακολουθήσαμε την περασμένη Κυριακή, ήταν άλλη μια καλοστημένη παράσταση στο θέατρο του παραλόγου. Είδαμε με τα μάτια  μας, με ζωντανά τεκμήρια, το τι συνέβηκε αλλά και πάλι κάποιοι εθελοτυφλούν. Εξιλαστήρια θύματα για άλλη μια φορά οι οπαδοί!

Δυστυχώς δεν εθελοτυφλούν μόνο αυτοί που αποτελούν το ποδοσφαιρικό σύστημα, αλλά και μερίδα απ’ αυτούς που πληρώνουν το τίμημα των βρωμιών που κάνουν οι συστημικοί. Κάποιοι οπαδοί άθελα τους τάσσονται υπέρ των βρωμιών που κάνουν οι εκάστοτε διοικήσεις τους. Γιατί πλέον, όλοι μας κοιτάμε μόνο τη πάρτη μας και όχι το γενικό πλαίσιο. Δεν πειράζει να τα κάνει η ομάδα μας, αλλά δεν αρεσκόμαστε  όταν μας τα κάνουν εμάς!

Μειωμένα εισητήρια, φραγμούς στις κερκίδες, προκλήσεις και επεισόδια από παίχτες και στελέχη, αλλά οι φωτογραφίες των οπαδών είναι αυτές που «πουλάνε» στα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαπάτησης). Η ίδια καραμέλα ξανά και ξανά.

Και διερωτούμαστε: Τόσες συλλήψεις οπαδών τα τελευταία χρόνια, που είδαμε έστω και μια μικρή βελτίωση στο ποδόσφαιρο μας; Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, με όλο και περισσότερους κόκκινους φακέλους να καταφθάνουν στο νησί αλλά παρόλα αυτά κανένα λαμόγιο να μην φυλακίζεται!

Σε ένα δέντρο που νοσεί, δεν φταίνε οι σκάρτοι καρποί που πέφτουν αλλά οι ρίζες του, από εκεί που προέρχεται το κακό. Πότε επιτέλους θα κάνετε το αυτονόητο; Πότε θα κατηγορήσετε τους ηθικούς αυτουργούς; Τους  πραγματικούς φταίκτες των επεισοδίων;

Έχετε ριμάξει τις Κυριακές μας. Το ποδόσφαιρο έχει καταντήσει χρηματιστήριο για τους δυνατούς παίχτες. Δεν είναι τυχαίο που εμπλέκονται στον χώρο πολιτικοί και  κάθε λογής ματσωμένοι, που δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη του κοσμάκη παρά μόνο η τσέπη τους. Πάμε γήπεδο πλέον απλά για να πάμε, με την ελπίδα ότι φέτος θα αλλάξουν τα πράγματα αλλά κάθε χρόνο και χειρότερα!

Χάνονται εκατομμύρια από τα ταμεία των σωματείων, αλλά οπαδοί φυλακίζονται για οχλαγωγία. Στήνονται παιχνίδια μπροστά στα μάτια ολόκληρου του φίλαθλου κόσμου, οπαδοί πάλι είναι αυτοί που τιμωρούνται! Άλλοι κερδίζουν στο στοίχημα και άλλοι καταλήγουν στο κελί!

Σιχαθήκαμε το παρασκήνιο σας κύριοι. Στερέψαμε από υπομονή. Έχουμε αηδιάσει, φτάνει! Αν συνεχίσετε έτσι, θα αδειάσουν τα γήπεδα και μετά πώς θα κάνετε τις απατεωνιές σας; Απευθυνόμαστε προς όλους τους παράγοντες της ομοσπονδίας, όλες τις διοικήσεις και όλους τους φορείς που στελεχώνουν τον χώρο μας, τον χώρο του αθλητισμού! Απευθυνόμαστε και στον τελευταίο οπαδό που ζει με την καύλα των 90 λεπτών κάθε βδομάδα!

ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΜΑΣ

ΥΓ : Έπρεπε να γίνει κάτι, για να επανέλθει στην επιφάνεια το θέμα της κάρτας. Αυτό απαντάει στα ερωτήματα για τον ρόλο της αστυνομίας και την καθυστερημένη επέμβαση της στο σκηνικό. Όσο για τους δημοσιογράφους που έκαναν την ρουφιανιά επάγγελμα, ας πουλήσουν και την μάνα τους για λίγη τηλεθέαση!

Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA

Σαν οπαδοί αυτού του συλλόγου δηλώνουμε πιστοί στα ιδανικά που πηγάζουν μέσα από την ιστορία του. Ήρωες, αγώνες, πόλεμοι και ένα έμβλημα με εννιά γραμμές εναλλασσόμενου μπλε / άσπρου χρώματος, ταυτισμένο με την Σημαία του Έθνους. Αυτά κουβαλάμε από το παρελθόν και με αυτά μεγαλώσαμε. Η μεγάλη ιδέα του Ελληνισμού πρέπει να αποτελεί την υπέρτατη αξία για τον κάθε Ανορθωσιάτη!

Τι κι αν μας έχουν απομακρύνει από τα γήπεδα; Τι κι αν δε χορεύουμε κάθε Κυριακή τρελαμένοι στα τσιμέντα; Τι κι αν δε γίνεται γιορτή, χαμός σε κάθε γκολ; Εμείς δε μασάμε, εμείς δε ξενερώνουμε, εμείς δε σταματάμε. Εμείς γουστάρουμε, εμείς παλεύουμε, εμείς κερδίζουμε.   Οξύμωρο αλλά ισχύει. Κάθε Κυριακή, μακριά από την τρέλα μας αυξανόμαστε και πολλαπλασιαζόμαστε. Πιο πολλοί, πιο δυνατοί, πιο τρελαμένοι. Γιατί εμείς στηρίζουμε, γιατί εμείς αγαπούμε, γιατί εμείς λατρεύουμε. Κάναμε κι εμείς τα λάθη μας. Αυτό όμως είναι αναπόφευκτο. Όλοι κάνουμε λάθη. Εμείς όμως πληρώνουμε για τα λάθη μας και μαθαίνουμε για να τα αποφύγουμε στο μέλλον. Τα λάθη έγιναν παθήματα και τα παθήματα, μαθήματα. Τον τελευταίο καιρό χιλιοχρησιμοποιήθηκε η έκφραση: ‘Στο βωμό του χρήματος, χάθηκε η αξία του αθλήματος’. Όντως. Δεν μπορώ να καταλάβω, δεν μπορώ να το αντιληφθώ, δεν το κατανοώ. Πώς μπορείτε, πώς τολμάτε, πώς σκέφτεστε; Προσπαθείτε να καταστρέψετε τη μαγεία, να εξαλείψετε το πάθος. Και ο λόγος; Για να φουσκώσουν οι τσέπες σας. Για την προσωπική σας ανέλιξη και για άλλα συμφέροντα, προσωπικά και όχι μόνο. Πολλές φορές μας ρωτάτε γιατί φοράμε μάσκες... Τις φοράμε λοιπόν γιατί δε γουστάρουμε τον έλεγχο αλλά ακόμα περισσότερο τις φοράμε γιατί όταν σας βρίσκουμε απέναντί μας, θέλουμε, απαιτούμε, να μας βλέπετε στα μάτια και μόνο. Τα μάτια μας που γυαλίζουν από το πάθος όταν μιλάμε για την ομάδα μας, πάθος και όχι φανατισμός. Τα μάτια που δακρύζουν σε κάθε αποτυχία και κλαίνε σε κάθε επιτυχία. Είμαστε οπαδοί, αγνοί, γνήσιοι και αυθεντικοί... Δεν είμαστε εγκληματίες και απαιτούμε να έχουμε την αντιμετώπιση που μας αξίζει... Εκτός από το οπαδικό μας πρόσωπο που ακόμα υπερηφανεύεστε γι΄αυτό, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες από το πέταλο για να πουλήσετε εισιτήρια διαρκείας και στίχους από τα τραγούδια μας για διαφημιστικούς σκοπούς, δείξαμε πολλάκις το ανθρώπινό μας πρόσωπο. Το ανθρώπινο πρόσωπο που έδειξε ότι έχει αρχές, ήθος και πολύ καλή γνώση της ελληνικής ιστορίας. Το έπραξε, δεν έμεινε στα λόγια. Φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που κινητοποίησαν Ελλάδα, Κύπρο και όχι μόνο. Ενέργειες που είχαν ως αποτέλεσμα την οικονομική και υλική ενίσχυση οικογενειών σε Κύπρο, Ελλάδα, Σερβία, Ουκρανία και άλλες χώρες. Ένα μάτσο "αλήτες", δίνει το παρών του κάθε χρόνο ανελλιπώς σε κηδείες αγνοουμένων, σε μνημόσυνα ηρώων, σε αντικατοχικές πορείες και διδάσκει ιστορία μέσα από τις πράξεις του. Είμαστε οπαδοί και όχι εγκληματίες. Χρησιμοποιήθηκε η έκφραση: ‘Θα γίνουν τα πολύχρωμα κασκόλ μας η θηλιά στο λαιμό σας’. Προσωπικά με φέρνει σε αντίθεση με το σύνολο των υποστηριχτών της άποψης αυτής. Εγώ, είμαι της γνώμης και της άποψης ότι τα βουρκωμένα μας μάτια θα βρίσκονται μπροστά σας, όπου και να πάτε, ό,τι κι αν κάνετε. Στις δουλειές σας, στα σπίτια σας, στον ύπνο σας, στο ξύπνιο σας, στη σκέψη σας. Είμαστε και θα είμαστε παντού, δυνατοί και αδιάλλακτοι μέχρι και τη μέρα που θα μας αντιμετωπίσετε όπως πραγματικά αρμόζει σε ένα οπαδικό σύνολο. Θα είμαστε εμπόδιο στα σχέδια σας - Ραντεβού στους εφιάλτες σας. O Ξενιτεμένος... * Το άρθρο δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο αλλά προσωπικές απόψεις του συγγραφέα.

Είσοδος με ομόνοια στις 21/12, αφιερωμένη στα πέντε χρόνια δράσης του γκρουπ μας.

Το 1911 ιδρύεται με την ονομασία "Beogradski Sport Klub", ένα από τα πιο διακεκριμένα ποδοσφαιρικά σωματεία σε Σερβία αλλά και ολόκληρο το πρώην Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας. Η BSK είναι μάλιστα η ομάδα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στα εγχώρια πρωταθλήματα κατά την περίοδο 1923-1941. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930 στην Ουρουγουάη, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Γιουγκοσλαβίας που μοιράστηκε την 3η θέση με τις ΗΠΑ (πρόκειται για την μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της Γιουγκοσλαβίας), αποτελείτο τα δύο τρίτα από παίχτες της BSK.

       

Ένας άνθρωπος να φλέγεται ολόκληρος, άλλοι με εγκαύματα από μολότοφ, άλλοι με ανοιχτά κεφάλια και άλλοι πιο τυχεροί, με μώλωπες σε διάφορα σημεία του σώματος. Αυτός ήταν ο απολογισμός του φιλικού αγώνα. Ένα «φιλικό», ραντεβού οπαδών. Κακά τα ψέματα, ήταν αναμενόμενη η συμπλοκή, λόγω και του πρόσφατου παρελθόντος μεταξύ μας. Εντελώς αντιοπαδικός όμως ο τρόπος με τον οποίο μας επιτέθηκαν οι Λεμεσιανοί και η απάντηση μας φυσικά, δεν μπορούσε να διαφέρει. Ενώ ήταν μια καθεαυτού ευκαιρία για ένα καθαρό σκηνικό, χωρίς καθόλου όπλα, μιας και οι μπάτσοι ήταν διακοπές.

Άλλο ένα βράδυ με βρίσκει βουτηγμένο στις σκέψεις. Άλλο ένα βράδυ κλεισμένος σπίτι να συλλογίζομαι. Αν τελικά άξιζε. Όλες αυτές οι θυσίες, όλοι αυτοί οι κόποι για το τίποτα. Γιατί έτσι αποδείχτηκε μετά τη φετινή χρονιά. Φέτος ένιωσα πιο πολύ από ποτέ την βρωμιά αυτού του αθλήματος. Ένιωσα τον ορισμό του μοντέρνου ποδοσφαίρου και την ξεφτίλα του κάθε σωματείου ξεχωριστά. Μα πιο έντονα, ένιωσα σαν ένα πρόβατο που στην ουσία χάνει τον καιρό του γύρω από ένα μεγάλο ψέμα, μια οπτασία.

Το προηγούμενο καλοκαίρι μετά από τις καταστροφικές χρονιές που περάσαμε, ήμουνα αισιόδοξος για τη φετινή χρονιά, όπως και κάθε Ανορθωσιάτης πιστεύω. Είδα για πρώτη φορά επιτέλους ένα σωστό προγραμματισμό και αλλαγές που έπρεπε να γίνουν από καιρό στην ομάδα. Μια “καινούργια” διοίκηση με στόχους και ένα συσπειρωμένο κόσμο πια, χωρίς προκαταλήψεις και αναμνήσεις από το παρελθόν.

Όταν είδα την καινούργια ομάδα στο γήπεδο, πείστηκα περισσότερο. Ακόμα και για την Ευρώπη, ήμουνα σίγουρος ότι θα καταφέρουμε να μπούμε το λιγότερο στους ομίλους. Όλα αυτό έδειχναν άλλωστε, οι εμφανίσεις μας και οι συγκυρίες, οι πάντες το ένιωθαν. Να σου όμως που είχα άδικο. Εκεί που ήταν όλα μια χαρά, σε ένα αγώνα γκρεμίστηκαν όλα. Μετά από το διπλό εκτός, ταπεινωθήκαμε στην έδρα μας και τελικά αποκλειστήκαμε άδοξα. Σε ένα αγώνα που φυσικά παραμένει μυστήριο. Το ερώτημα όμως είναι: Χάσαμε τον αγώνα μέσα στο γήπεδο, ή έξω από αυτό;

Το προσπερνάμε αυτό και ερχόμαστε στα δικά μας. Κυπριακό πρωτάθλημα 2013 με μια ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ που βγάζει μάτια. Μια ομάδα που κανένας δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί και προίκιζε κάθε αντίπαλο με πολλά τέρματα. Η ομάδα που πίστεψαν, όχι μόνο οι οπαδοί της αλλά όλοι, ότι θα είναι η φετινή πρωταθλήτρια. Κι όμως, εκεί που πήγε να σπάσει το ρεκόρ των συνεχόμενων διπλών εκτός έδρας, σκάλωσε. Σε ένα σχετικά «εύκολο» παιχνίδι, δέχτηκε την ήττα (με τη βοήθεια βεβαίως εξωτερικών παραγόντων) και από κει και πέρα άρχισαν τα παρατράγουδα. Αυτό που βλέπαμε στο γήπεδο μετά δεν ήταν ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ και γενικότερα, δεν μπορεί να αποκαλείται αυτό το μπουρδέλο πρωτάθλημα. Από τη μια βλέπαμε 11 παίχτες να σέρνονται και από την άλλη, τους τύπους με τα μαύρα να παίζουν με την νοημοσύνη μας. Έπεσαν οι μάσκες βλέπετε μπήκαν τα μεγάλα μέσα. Άλλαξαν κανονισμοί, έπεσαν νόμοι για να βολευτούνε μερικοί, έκλεισαν τα μάτια οι αρμόδιοι κλπ. Αλλά πέρα απ’ αυτό, τι έγινε με εκείνο το ποδόσφαιρο που παίζαμε; Το ξέχασαν οι παίχτες μας σε μια μόλις στιγμή; Έφυγε ο Απρίλης και πάνε δυο μήνες τώρα να πανηγυρίσουμε νίκη. Και να ‘ταν μόνο αυτό; Εδώ και 5 αγωνιστικές δεν καταφέραμε να βάλουμε την μπάλα στα δίχτυα. Η μέχρι και την περασμένη αγωνιστική, ομάδα με την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος! Και έρχεται ξανά εδώ το ερώτημα: Χάσαμε το πρωτάθλημα μέσα στο γήπεδο, ή έξω απ’ αυτό;

Δεν περιμένω να απαντηθεί βέβαια από κανένα αυτό το ερώτημα σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις. Αλίμονο! Τέτοιο είναι το σύστημα πια που κρύβει καλά τις βρωμιές και ακόμα όταν κάποιος προσπαθήσει να τις βγάλει προς τα έξω, το σύστημα απλά τον καταπίνει. Έτσι δουλεύουν όλα στις μέρες μας. Πόσο μάλλον το ποδόσφαιρο που ίσως να είναι το μεγαλύτερο χρηματιστήριο στον κόσμο πλέον. Με τους πιο ματσωμένους επιχειρηματίες να έχουν διεισδύσει σ’ αυτό και το μεγαλύτερο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος να γίνεται στα σωματεία!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έρχομαι στο εγώ μου. Εγώ που δεν έχω χέρι σε όλα αυτά, γιατί νιώθω τόσο περίεργα; Γιατί πέρα από την απογοήτευση μου και την πίκρα μέσα μου, νιώθω προδομένος και ξεγελασμένος; Γιατί δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά σε κάποιο φίλο ή γνωστό, όταν με ρωτάνε αν αυτό που κάνω τελικά αξίζει;

ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ, όνομα βαρύ σαν ιστορία. Κι όμως, δεν είδα κανένα από όλους αυτούς που την απαρτίζουν να την σέβεται έστω και στο ελάχιστο. Είδα προέδρους να κλέβουνε το σωματείο, άλλους να το χρησιμοποιούν για δικά τους συμφέροντα και άλλους ασυναίσθητα να το κακοδιαχειρίζονται και να το εγκαταλείπουν στο τέλος με τεράστια χρέη. Είδα παίχτες να τελειώνουν τους αγώνες χωρίς ίχνος ιδρώτα στη φανέλα τους, άλλους να τα πίνουν έξω και να ξοδεύουνε χιλιάδες πριν τον αγώνα και άλλους σαν ηθοποιούς για λίγα λεφτά να σκύβουν για να περάσει ο αντίπαλος ή ακόμα χειρότερα, να φοράνε την φανέλα του αντίπαλου. Είδα οπαδούς να εξαγοράζονται για την στήριξη τους σε συγκεκριμένα πρόσωπα και άλλους να ρουφιανεύουνε αδέλφια νομιζόμενοι ότι κάνουν το καλό, ενώ στην ουσία είναι συνένοχοι με αυτούς που ζημιώνουν το σωματείο.

Όπως και να ‘χει όμως, εγώ σαν αγνός οπαδός αυτού του σωματείου, έχω την συνείδηση μου καθαρή. Γιατί ποτέ μου δεν έσφιξα το χέρι προέδρου, γιατί ποτέ μου δεν ζήτησα αυτόγραφο από παίχτη ούτε φώναξα ποτέ κάποιο όνομα από τη κερκίδα όταν άλλοι πανηγύριζαν γκολ και το σημαντικότερο, γιατί ποτέ μου δεν εξαγοράστηκα από κανένα . Έγινα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ γιατί οι γονείς μου, μου μιλούσαν για την Αμμόχωστο και δάκρυζαν. Έγινα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ γιατί όπου πάω κουβαλάω πάντα την προσφυγιά μαζί μου σαν μαγκιά και σαν ασπίδα στην υποκουλτούρα της κοινωνίας αυτής. Έγινα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ για όλους αυτούς που θυσίασαν τις ζωές τους, για μια ιδέα. Δεν έγινα για κανένα μυθικό πρόσωπο και για κανένα πολυπόθητο τρόπαιο.

Αθροίζοντας τα όμως όλα αυτά, δεν ξέρω το αποτέλεσμα. Είναι λες και χάλασε η υπολογιστική. Αξίζει να πολεμάς για αυτή την ιδέα, που στην πραγματικότητα έχει χαθεί μέσα στα εκατομμύρια; Κανένα ίχνος σεβασμού, κανένα ίχνος αξιοπρέπειας. Έχω να πω ότι τους μόνους γνήσιους και αληθινούς υπερασπιστές αυτής της ιδέας, τους γνώρισα στο πέταλλο. Ο Σύνδεσμος που πολλοί κατακρίνουν, πλέον για μένα είναι ο μόνος λόγος να συνεχίσω αυτό που κάνω. Γιατί τουλάχιστον ξέρω ότι υπάρχουν τελικά κάποιοι που σέβονται και αγαπούν αυτό το σωματείο και το δείχνουν κάθε βδομάδα. Τίποτα άλλο για μένα πλέον δεν υπάρχει.

To άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA