Αν άξιζε
Άλλο ένα βράδυ με βρίσκει βουτηγμένο στις σκέψεις. Άλλο ένα βράδυ κλεισμένος σπίτι να συλλογίζομαι. Αν τελικά άξιζε. Όλες αυτές οι θυσίες, όλοι αυτοί οι κόποι για το τίποτα. Γιατί έτσι αποδείχτηκε μετά τη φετινή χρονιά. Φέτος ένιωσα πιο πολύ από ποτέ την βρωμιά αυτού του αθλήματος. Ένιωσα τον ορισμό του μοντέρνου ποδοσφαίρου και την ξεφτίλα του κάθε σωματείου ξεχωριστά. Μα πιο έντονα, ένιωσα σαν ένα πρόβατο που στην ουσία χάνει τον καιρό του γύρω από ένα μεγάλο ψέμα, μια οπτασία.
Το προηγούμενο καλοκαίρι μετά από τις καταστροφικές χρονιές που περάσαμε, ήμουνα αισιόδοξος για τη φετινή χρονιά, όπως και κάθε Ανορθωσιάτης πιστεύω. Είδα για πρώτη φορά επιτέλους ένα σωστό προγραμματισμό και αλλαγές που έπρεπε να γίνουν από καιρό στην ομάδα. Μια “καινούργια” διοίκηση με στόχους και ένα συσπειρωμένο κόσμο πια, χωρίς προκαταλήψεις και αναμνήσεις από το παρελθόν.
Όταν είδα την καινούργια ομάδα στο γήπεδο, πείστηκα περισσότερο. Ακόμα και για την Ευρώπη, ήμουνα σίγουρος ότι θα καταφέρουμε να μπούμε το λιγότερο στους ομίλους. Όλα αυτό έδειχναν άλλωστε, οι εμφανίσεις μας και οι συγκυρίες, οι πάντες το ένιωθαν. Να σου όμως που είχα άδικο. Εκεί που ήταν όλα μια χαρά, σε ένα αγώνα γκρεμίστηκαν όλα. Μετά από το διπλό εκτός, ταπεινωθήκαμε στην έδρα μας και τελικά αποκλειστήκαμε άδοξα. Σε ένα αγώνα που φυσικά παραμένει μυστήριο. Το ερώτημα όμως είναι: Χάσαμε τον αγώνα μέσα στο γήπεδο, ή έξω από αυτό;
Το προσπερνάμε αυτό και ερχόμαστε στα δικά μας. Κυπριακό πρωτάθλημα 2013 με μια ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ που βγάζει μάτια. Μια ομάδα που κανένας δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί και προίκιζε κάθε αντίπαλο με πολλά τέρματα. Η ομάδα που πίστεψαν, όχι μόνο οι οπαδοί της αλλά όλοι, ότι θα είναι η φετινή πρωταθλήτρια. Κι όμως, εκεί που πήγε να σπάσει το ρεκόρ των συνεχόμενων διπλών εκτός έδρας, σκάλωσε. Σε ένα σχετικά «εύκολο» παιχνίδι, δέχτηκε την ήττα (με τη βοήθεια βεβαίως εξωτερικών παραγόντων) και από κει και πέρα άρχισαν τα παρατράγουδα. Αυτό που βλέπαμε στο γήπεδο μετά δεν ήταν ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ και γενικότερα, δεν μπορεί να αποκαλείται αυτό το μπουρδέλο πρωτάθλημα. Από τη μια βλέπαμε 11 παίχτες να σέρνονται και από την άλλη, τους τύπους με τα μαύρα να παίζουν με την νοημοσύνη μας. Έπεσαν οι μάσκες βλέπετε μπήκαν τα μεγάλα μέσα. Άλλαξαν κανονισμοί, έπεσαν νόμοι για να βολευτούνε μερικοί, έκλεισαν τα μάτια οι αρμόδιοι κλπ. Αλλά πέρα απ’ αυτό, τι έγινε με εκείνο το ποδόσφαιρο που παίζαμε; Το ξέχασαν οι παίχτες μας σε μια μόλις στιγμή; Έφυγε ο Απρίλης και πάνε δυο μήνες τώρα να πανηγυρίσουμε νίκη. Και να ‘ταν μόνο αυτό; Εδώ και 5 αγωνιστικές δεν καταφέραμε να βάλουμε την μπάλα στα δίχτυα. Η μέχρι και την περασμένη αγωνιστική, ομάδα με την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος! Και έρχεται ξανά εδώ το ερώτημα: Χάσαμε το πρωτάθλημα μέσα στο γήπεδο, ή έξω απ’ αυτό;
Δεν περιμένω να απαντηθεί βέβαια από κανένα αυτό το ερώτημα σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις. Αλίμονο! Τέτοιο είναι το σύστημα πια που κρύβει καλά τις βρωμιές και ακόμα όταν κάποιος προσπαθήσει να τις βγάλει προς τα έξω, το σύστημα απλά τον καταπίνει. Έτσι δουλεύουν όλα στις μέρες μας. Πόσο μάλλον το ποδόσφαιρο που ίσως να είναι το μεγαλύτερο χρηματιστήριο στον κόσμο πλέον. Με τους πιο ματσωμένους επιχειρηματίες να έχουν διεισδύσει σ’ αυτό και το μεγαλύτερο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος να γίνεται στα σωματεία!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έρχομαι στο εγώ μου. Εγώ που δεν έχω χέρι σε όλα αυτά, γιατί νιώθω τόσο περίεργα; Γιατί πέρα από την απογοήτευση μου και την πίκρα μέσα μου, νιώθω προδομένος και ξεγελασμένος; Γιατί δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά σε κάποιο φίλο ή γνωστό, όταν με ρωτάνε αν αυτό που κάνω τελικά αξίζει;
ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ, όνομα βαρύ σαν ιστορία. Κι όμως, δεν είδα κανένα από όλους αυτούς που την απαρτίζουν να την σέβεται έστω και στο ελάχιστο. Είδα προέδρους να κλέβουνε το σωματείο, άλλους να το χρησιμοποιούν για δικά τους συμφέροντα και άλλους ασυναίσθητα να το κακοδιαχειρίζονται και να το εγκαταλείπουν στο τέλος με τεράστια χρέη. Είδα παίχτες να τελειώνουν τους αγώνες χωρίς ίχνος ιδρώτα στη φανέλα τους, άλλους να τα πίνουν έξω και να ξοδεύουνε χιλιάδες πριν τον αγώνα και άλλους σαν ηθοποιούς για λίγα λεφτά να σκύβουν για να περάσει ο αντίπαλος ή ακόμα χειρότερα, να φοράνε την φανέλα του αντίπαλου. Είδα οπαδούς να εξαγοράζονται για την στήριξη τους σε συγκεκριμένα πρόσωπα και άλλους να ρουφιανεύουνε αδέλφια νομιζόμενοι ότι κάνουν το καλό, ενώ στην ουσία είναι συνένοχοι με αυτούς που ζημιώνουν το σωματείο.
Όπως και να ‘χει όμως, εγώ σαν αγνός οπαδός αυτού του σωματείου, έχω την συνείδηση μου καθαρή. Γιατί ποτέ μου δεν έσφιξα το χέρι προέδρου, γιατί ποτέ μου δεν ζήτησα αυτόγραφο από παίχτη ούτε φώναξα ποτέ κάποιο όνομα από τη κερκίδα όταν άλλοι πανηγύριζαν γκολ και το σημαντικότερο, γιατί ποτέ μου δεν εξαγοράστηκα από κανένα . Έγινα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ γιατί οι γονείς μου, μου μιλούσαν για την Αμμόχωστο και δάκρυζαν. Έγινα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ γιατί όπου πάω κουβαλάω πάντα την προσφυγιά μαζί μου σαν μαγκιά και σαν ασπίδα στην υποκουλτούρα της κοινωνίας αυτής. Έγινα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ για όλους αυτούς που θυσίασαν τις ζωές τους, για μια ιδέα. Δεν έγινα για κανένα μυθικό πρόσωπο και για κανένα πολυπόθητο τρόπαιο.
Αθροίζοντας τα όμως όλα αυτά, δεν ξέρω το αποτέλεσμα. Είναι λες και χάλασε η υπολογιστική. Αξίζει να πολεμάς για αυτή την ιδέα, που στην πραγματικότητα έχει χαθεί μέσα στα εκατομμύρια; Κανένα ίχνος σεβασμού, κανένα ίχνος αξιοπρέπειας. Έχω να πω ότι τους μόνους γνήσιους και αληθινούς υπερασπιστές αυτής της ιδέας, τους γνώρισα στο πέταλλο. Ο Σύνδεσμος που πολλοί κατακρίνουν, πλέον για μένα είναι ο μόνος λόγος να συνεχίσω αυτό που κάνω. Γιατί τουλάχιστον ξέρω ότι υπάρχουν τελικά κάποιοι που σέβονται και αγαπούν αυτό το σωματείο και το δείχνουν κάθε βδομάδα. Τίποτα άλλο για μένα πλέον δεν υπάρχει.
To άρθρο αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο από τους ULTRAS FAMAGUSTA