Τα τελευταία χρόνια έχουμε καθιερώσει ένα τριήμερο κάθε χρόνο, όπου ανταμώνουμε όλα τα παθιασμένα αλάνια που ζουν και αναπνέουν για την ΑΝΟΡΘΩΣΗ και βρίσκονται στην Ελλάδα. Η πρώτη συνάντηση έγινε στην Θεσσαλονίκη, τον Μάιο του ’14. Την πρώτη μέρα είχαμε διοργανώσει τουρνουά ποδοσφαίρου 5×5 και μετά για δύο συνεχόμενα ημερονύκτια κάναμε πάρτι στο Μπαφαλόνικα, ασταμάτητα. Ακολούθησε οργανωμένη εκδρομή στα αδέλφια στην Σερβία την επόμενη χρονιά, τον Δεκέμβριο του ’15. Δεκαέξι ώρες ταξίδι με το τρένο από την Θεσσαλονίκη, πίναμε, τραγουδούσαμε και γράφαμε συνθήματα για την αρρώστια μας. Toν Απρίλιο του ’16 ήταν το αποκορύφωμα, το αξέχαστο σε όλους Underground Party. Εκατόν τριάντα και πλέον εκστασιασμένοι στο σκοτεινό υπόγειο, έμελε να ζήσουν μια επίγεια κόλαση εκείνη τη μέρα. Έτσι και φέτος λοιπόν, ως συνέχεια αυτής της παράδοσης, πήραμε την απόφαση να οργανώσουμε μια συνάντηση στα μέσα της χρονιάς.

Μια αλλιώτικη συνάντηση αυτή τη φορά, απ’ όλες τις προηγούμενες. Το ραντεβού μας δόθηκε στη Λαμία, στο κέντρο της Ελλάδας. Είχαμε να διανύσουμε ένα μέσο όρο 250 χιλιόμετρα από Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Ιωάννινα. Αδέλφια από κάθε γωνιά της Ελλάδας, έδωσαν το παρόν τους και ένας ακόμα πιο τρελός, ταξίδεψε μόνος του από τη Γερμανία, αποκλειστικά και μόνο για αυτή την συνάντηση! Επιβιβαστήκαμε λοιπόν στα βαν και τα αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε να γράφουμε χιλιόμετρα για την αρρώστια μας.

Το βράδυ της Παρασκευής, είχαμε φτάσει επιτέλους στον προορισμό μας, μετά από τέσσερις (κάποιοι πιο “χαμένοι” ακόμα παραπάνω) ώρες δρόμο. Έπρεπε να κάνουμε πολλές στάσεις για κατούρημα και ανεφοδιασμό αλκοόλ. Άσε που το κωλοgps μας έβγαζε συνέχεια σε λάθος κατεύθυνση! Αφήσαμε τα πράγματα και το πάρτι μας ξεκίνησε. Στήσαμε τις κονσόλες στην πισίνα του ξενοδοχείου και αρχίσαμε τον χορό και το τραγούδι για την αρρώστια μας. Μέχρι το ξημέρωμα, όλα τα ποτά που είχαμε αγοράσει από πριν είχανε τελειώσει και όλα τα ψυγεία του ξενοδοχείου είχανε αδειάσει!!!

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε βαριά μετά από λίγες ώρες ξεκούρασης, το μεσημέρι. Πήγαμε σε μια ταβέρνα κοντά στο ξενοδοχείο και ξεκινήσαμε από εκεί που τελειώσαμε το προηγούμενο βράδυ, να τρώμε, να πίνουμε και να τραγουδάμε. Αφότου ζεσταθήκαμε καλά, βάλαμε μπρος για το μαντείο των Δελφών. Είχαμε συμφωνήσει από πριν, ότι αυτή μας η συνάντηση θα έχει και επιμορφωτικό χαρακτήρα εκτός των άλλων. Επιλέξαμε να επισκεφθούμε το μαντείο των Δελφών, γιατί πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εναπομείναντα ευρήματα της ένδοξης Αρχαίας Ελλάδας, το οποίο όμως δεν τυγχάνει ιδιαίτερης προσοχής από τους νεοέλληνες. Ακολουθώντας το πρόγραμμα μας λοιπόν, φύγαμε για Δελφούς. Κάποιοι ζαλισμένοι από το ποτό και το ξενύχτι έμειναν πίσω. Οι υπόλοιποι, φορτωθήκαμε στα βαν και τα αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε τη πορεία μας.

Στους Δελφούς φτάσαμε μετά από δύο ώρες δρόμο περίπου. Εκεί στο μαντείο, θαυμάσαμε τον αρχαίο πολιτισμό μας! Μας είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ενώ στο χώρο είχε πάρα πολλούς επισκέπτες, από κάθε άκρη της Γης, δεν υπήρχε ούτε και ένας Έλληνας επισκέπτης! Ούτε ένας πατέρας να δείχνει την Αρχαία Ελλάδα στο παιδί του… Και μετά διερωτόμαστε…

Οι Δελφοί είναι γνωστοί ως ο ομφαλός της γης. Σύμφωνα με το μύθο, όταν ο Δίας απελευθέρωσε δύο αετούς, τον έναν από την ανατολή και τον άλλον από τη Δύση, εκείνοι συναντήθηκαν σε αυτό το μέρος που θεωρήθηκε το κέντρο του κόσμου. Αρχικά το μαντείο ανήκε στη Γαία που ζούσε εκεί με το γιο της Πύθωνα. Ο Θεός Απόλλωνας όμως σκότωσε τον Πύθωνα και το ιερό μέρος έγινε δικό του. Η φήμη του μαντείου των Δελφών είχε φτάσει σε όλον τον κόσμο και πολλοί ήταν εκείνοι που έρχονταν ζητώντας κάποια συμβουλή. Οι χρησμοί δίνονταν από το Θεό Απόλλωνα μέσω της Πυθίας, η οποία ήταν η εκάστοτε πρωθιέρεια, η οποία ευρισκόμενη σε έκσταση, μετέφερε τη χρησμοδότηση του Θεού προς τον ενδιαφερόμενο με τρόπο συνήθως λακωνικό, δυσνόητο και αινιγματικό.

Στη συνέχεια, αφού είδαμε τον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο των Δελφών, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είχαμε αγώνα με την αελ και θα τον παρακολουθούσαμε στο ξενοδοχείο, μαζί με ψήσιμο, το οποίο είχαν αναλάβει τα αλάνια που δεν ήρθαν στους Δελφούς. Έτσι, φτάνοντας στο ξενοδοχείο, είδαμε τον αγώνα και ζήσαμε το 90λεπτο μας με σκηνικό συνδέσμου. Συνεχίσαμε το πάρτι μας γύρω από την πισίνα. Σε κάποια φάση πολύ μετά τον αγώνα, πάνω στο γλυκό μας μεθύσι, αρχίσαμε να τραγουδάμε συνεχόμενα ένα προς ένα τα συνθήματα μας, από δύο τρεις φορές το καθένα. Χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι, πέρασαν πάνω από δυο ώρες με τα σαράντα και πλέον αυθεντικά συνθήματα που έχουμε για να περιγράφουμε την τρέλα μας. Είχαμε ζήσει δηλαδή άλλο ένα δικό μας, μοναδικό 90λεπτο! Μετά συνεχίσαμε εκ νέου το γλέντι μας, με μουσική, τραγούδι και ποτό, μέχρι τις 8-9 το πρωί και την καθαρίστρια του ξενοδοχείου να παραμιλάει…

Ήταν ένα πολύ ξεχωριστό τριήμερο, ΑΝΟΡΘΩΣΙΑΤΙΚΗΣ τρέλας και οπαδισμού. Αμέτρητα χιλιόμετρα πορείας, ασταμάτητου τραγουδιού και αληθινού πάθους για την αρρώστια μας. Όσοι το έζησαν, θα το θυμούνται για πάντα. Χωρίς οποιασδήποτε μορφής διάκριση, χωρίς φτηνούς και άσκοπους εγωισμούς, όλοι σαν μια οικογένεια όπως πρέπει και όπως αρμόζει σε όσους κουβαλούν μέσα τους το αθάνατο πνεύμα της ΑΝΟΡΘΩΣΕΩΣ. Η φοιτητική νεολαία των ΜΑΧΗΤΩΝ είναι παρούσα, είναι τρελαμένη και είναι συσπειρωμένη πιο πολύ από ποτέ! Συνεχίζουμε ακόμα πιο αποφασισμένοι, ακόμα πιο αρρωστημένοι!

Ο Παν.Συ.Φι. Ανόρθωσις Αμμοχώστου συγχαίρει και ταυτόχρονα ευχαριστεί τους MAXHTEC – Κλιμάκια Εξωτερικού για την επίτευξη των στόχων που τέθηκαν για την πιο πάνω δράση, για την άψογη οργάνωση, για το πιο πάνω άρθρο, το φωτογραφικό υλικό αλλά και ότι η φοιτητική νεολαία του Συνδέσμου κρατά την σημαία ψηλά εδώ και χρόνια. Θα ακολουθήσει και βίντεο από την δράση του τριημέρου.

Φωτογραφικό υλικό :